The bad old days hebben vandaag hopelijk plaats gemaakt voor the good new ones.
Barack Obama's speech duurde lang, zat vol metaforen en werd perfect voorgedragen. Ga ik de missers van Bush nu al missen?
Het was koud, maar Aretha's stem leek daar niet onder te lijden. The Queen of Soul mag graag op Democratische feestjes optreden. Ook bij de Clintons verscheen ze regelmatig op het toneel.
De camera's waren niet op the Bushes gericht tijdens de 'Martin Luther Kingachtige' rede van Obama. Jammer, want ik pikte toch wel wat insinuaties op. Laura Bush had zich bij Larry King laten ontvallen niet blij te zijn met de uitspraken van Barack.
Barack, die voor het eerst zijn donkere hart luid liet spreken. Goed of niet: daar doe ik geen uitspraak over. Het is bijzonder dat Amerika een "zwarte" president heeft. In die mogelijkheid heb ik nooit in geloofd.
Ik vrees voor zijn leven.
Wij kunnen dan wel zo laaiend enthousiast zijn dat Bush (en de Republikeinen) het niet meer voor het zeggen hebben - in eigen land is Obama allesbehalve geliefd. De rampzalige Bush was voor vele (ex) Republikeinen aanleiding een noodzakelijke - met tegenzin genomen - turn te nemen. En juist die Amerikanen loeren op de eerste misstap van de nieuwe president. Hoe klein ook.
Het ging bij de eed even fout, maar dat lag aan the judge - niet aan Obama.
Ik kan er niets aan doen. Tijdens deze ceremonie gingen regelmatig de haren overeind. Die ongekende hypocrisie. Die schijnheilige koppen. God-fearing people.
Ongeacht de politieke kleur: het blijft een religieuze bijeenkomst. Er wordt veel gebeden en gerefereerd aan god.
Diezelfde god die Dick Cheney al verwezen had naar de rolstoel, nadat hij hem eerst verhuisdozen had laten sjouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten