Mag ik mijn mening bijstellen over deze twee Nederlandse series? Ik heb me namelijk een beetje vergist.
De tweede aflevering van Annie heb ik met grote tegenzin uitgekeken. Alleen Annemarie Prins blijft me boeien, de rest vind ik hoogst irritant. Het is me ook te fictief en sprookjesachtig, waardoor de geloofwaardigheid totaal verdwijnt. Heeft dit iets van doen met de biografie die Annejet van der Zijl over Annie M.G. publiceerde?
Ook Bernhard, Schavuit van Oranje leek mij na aflevering één een niet te missen serie. In DWDD werden Daan Schuurmans en Eric Schneider de hemel in geprezen vanwege hun vertolking van respectievelijk de jonge -en de oude Bernhard.
Aflevering twee was een regelrechte aanfluiting. Ik verwijs even naar de column van CHIMSKY over deze serie.
Het werd een kolderieke, ongeloofwaardige vertoning, maar wel één die regelrecht in het repertoire van Jiskefet past.
************************************************************************************
************************************************************************************
3 opmerkingen:
In Jiskefet praat Bernhard tenminste nog met een flink Duits accent. Waardoor het meteen een stuk aannemelijker wordt wat Herman Koch hem laat zeggen. Ook al gaat dat bijvoorbeeld over een ontmoeting met Donald Duck.
Helemaal eens. En over accenten gesproken...Maxima een Vlaamse?? Maar eerlijk gezegd had ik helemaal geen hoge verwachtingen, de schrijver van het boek is niet zo'n 'historicus'. De serie over Juliana was stúkken beter.
Smaken verschillen. Ik vind het (Bernhard) juist wel een bekijkenswaardige serie. Maar natuurlijk NIET als geschiedenisles. En ik vind de twee actuers juist wel Bernhard typeren, zonder dat ze hem precies nadoen. Shaken not stirred was idd wat overdone, maar refereert weldegelijk aan het verhaal dat Fleming zijn Bond mede modelleerde naar Bernhard. En dan Annie: het boek was al matig, want geschreven door Annejet vd Zijl, die biografieeen schrijft als waren het romans. Bij onopgelostheden uit de levens van haar onderwerpen KIEST ze er altijd een, met weglating van de andere, en vooral zonder verantwoording. een travestie van een biografie dus, en nu met de liedjes er doorheen. Ook hier weer: geen geschiedenis van een leven, maar een verbeelding daarvan. Leuk!
Een reactie posten