Welcome to the USA??

*************************************************************************
Wat een teleurstelling: geen bodyscan. Dat had ik nou wel eens mee willen maken.
Wel een grondige controle van de handbagage. Alles ging open en er werden steekproefsgewijs mensen gefouilleerd. Blijkbaar was iedereen zo goed voorbereid op de security dat het poortje stil bleef.

KLM, Northwest en Delta: vorig jaar vlogen ze nog apart naar Atlanta - nu allemaal in één propvol toestel. Gevolg: klagende zakenmensen die niet meer hadden kunnen boeken voor business class.

Vanwege het ruimtegebrek bij de gate moest het grondpersoneel ons eerder aan boord laten. Beetje armoedig kwam het wel over, temeer we daar nog een uur aan de grond stonden. De champagne maakte veel goed.

Ik denk dat wij ergens bij Zandvoort opstegen. Amerikaanse medepassagiers begrepen helemaal niets van het lange taxiën. Bijna tien uur duurde de vlucht naar Atlanta. Ik zag “Inglorious Bastards” en “Public Enemies.” Geen slechte films, maar ook niet heel erg bijzonder.

Na zo’n 7300 kilometer landden we keurig op tijd in Atlanta. Een Indiaas duwmannetje stond met een rolstoel voor P. klaar.
Het kon allemaal niet mooier. Om kwart over drie stonden we bij the immigration. Opgelucht, want nu haalden we zeker onze vlucht van 16.25 uur naar Fort Myers.

“Things seem to be working out well,” bleek wat voorbarig gezegd.

“I don’t think so,” zei de chagrijnige beambte met een akelige toon van voldoening in zijn stem. “They gave you the wrong forms.”
Geen "hoe was your trip" of "welcome." Zelfs geen "how's the weather in Holland." (een standaard vraag)

“Wrong forms?"
Ik heb in de loop der jaren -tig van deze groene formulieren ingevuld. Wat was er fout aan?

!!Er zijn dus nieuwe formulieren. Weliswaar ook groen, maar met andere en meer vragen!!

Jezus, P. ging door het lint. Het Indiase duwmannetje rende weg om de juiste formulieren te halen en op schoot vulden wij die in. P. zette zijn paspoortnummer op een verkeerde regel en begon tegen mij te schreeuwen. Ik schreeuwde terug.

We vreesden “The Orange room” weer. The Orange Room is een strafkamer voor mensen die hun visa verkeerd hebben ingevuld of wiens fingerprints niet goed te zien zijn (dat hebben wij dus een keer mee moeten maken).

Trouwens: Delta krijgt een boete voor het uitdelen van verkeerde visumformulieren.

U denkt misschien dat wij voor het eerst reizen. Integendeel.

Maar het zit ons ALTIJD tegen. ALTIJD.
En ik wordt doodziek van die vijandige ontvangst in de VS. Je bent bij voorbaat verdacht.

Een vraag die ons ook nog nooit is gesteld: “how are you going to support yourselves.” Manlief begreep de vraag en reageerde snel: “with creditcards”.

Godzijdank gingen de fingerprints dit keer goed. Omdat P. in een rolstoel zat mocht hij ook niet gaan staan om recht voor die scanner te komen. Het Indiase duwmannetje pakte P’s trillende hand en zette de juiste vingers op de scan.

Toen mochten we door en kreeg P. een vriendelijke reprimande van het Indiase duwmannetje. “Sir, you must never shout at immigration. Don’t get so nervous, sir.” Ik duwde een tien dollar biljet in zijn hand.
Hij overdreef een beetje, maar de machtsbeluste stempelaars in Atlanta werken op onze zenuwen en volgens mij genieten ze daarvan.

Vanwege de doorvlucht moesten we weer door de security.
Ook hier allemaal brave passagiers, dus geen alarmerende geluiden van het poortje. Desondanks wilde een dikke negerin, die zich in haar uniform nog veel groter voelde, mij betasten. Ze ging grondig en tergend langzaam te werk durf ik wel te zeggen. Ik stond mijzelf te verbijten, het was misselijkmakend.

Je moet wat overhebben voor een vakantie in Florida.
*******************************************************************************