Te Leen Bakker

****************************************
Bij de opfrisbeurt van ons Zeeuwse onderkomen horen ook nieuwe lappen over de bank en de stoelen.
Grand foulards genaamd.

Dus toog ik gisteren naar Leen Bakker te Zierikzee. Een allervriendelijkste, hulpvaardige jongeman stond mij bij met raad. Ik had namelijk helemaal geen idee van maten en liet mij door de verkoper voorlichten.

"Is het een grote tweezitsbank, of een kleine."
"Een gewone. Maar de stoel is wel een forse fauteuil."
"Tja, dan raad ik u toch deze twee aan. Als het niet goed is mag u ze terugbrengen."

Dat was een gedeeltelijke opluchting. Veel zin om de volgende dag de gladheid weer op te zoeken had ik niet.
Toen bedacht ik iets.
"U verkoopt ook meubels. Waarom proberen we ze niet even uit? Bespaart ons beide veel moeite."
"Dat mag niet, mevrouw."
"Dat mag niet?"
"Nee, ik zou het wel willen - maar dan krijg ik gedonder met de manager. U en wij mogen de artikelen hier in de winkel niet uit de verpakking halen."

Ik kon niet anders dan de slappe lach krijgen. Thuis mag het wel uit de verpakking, maar in de winkel - waar men kan zien dat het goed gaat - mag het niet.
"Maar we doen het daarna toch weer in de verpakking?"
"Ja, maar toch mag ik het niet doen."

Het was mij duidelijk dat volharden geen zin had. Regels zijn regels en daar hield deze verkoper zich aan. Dus nam ik de twee grand foulards van hem in ontvangst en snuffelde nog wat verder over de afdeling.

Ineens hoorde ik achter mij: "U had ze gewoon over een bank moeten gooien en als ze er iets van hadden gezegd gewoon hard moeten weglopen. Ik haal altijd alles uit de verpakking als ik twijfel."
De mevrouw voegde demonstratief de daad bij het woord en trok een paar kousen (ja LB verkoopt ook kleren) uit de verpakking.
"Daar ben ik dan waarschijnlijk toch te netjes voor," antwoordde ik enigszins overrompeld en liep door naar de kassa.

"Als u wilt terugbrengen of ruilen, moet het wel weer precies zo opgevouwen zijn - hoor. Wij kunnen er niet aan beginnen om alles weer opnieuw in te pakken."
Het klonk als een dreigement en ik werd al zenuwachtig bij het idee dat mijn vouwkunst geen voldoende zou halen.
"Nou ja, als het maar weer netjes ingepakt is."
Dat klonk heel wat beter.

Ik betaalde en liep de winkel uit.

"Maar ik ben normaal gesproken ook heel netjes hoor," nam ik op de deurmat nog even mee.