Mooie bruine potten, stopflessen, weegschaaltjes met gewichtjes, spatels en de onontbeerlijke vijzel. Hij maakte de smeerseltjes en drankjes zelf. Het sleuteltje van het magische gifkastje lag op een geheime plaats.
De artsenbezoeker kreeg na gedane zaken een glaasje sherry.
Vandaag haalde ik mijn driemaandelijkse portie medicijnen op. Tegenwoordig schrijf ik op alle doosjes wat het is of waarvoor het dient. De apothekers geven namelijk (gedwongen) niet het merk dat de huisarts voorschrijft.
Selokeen wordt voorgeschreven, maar de apotheker mag dat merk niet geven. Te duur.
Imigran wordt voorgeschreven, maar de apotheker mag dat merk niet geven. Te duur.
Noroxin wordt voorgeschreven, maar de apotheker mag dat merk niet geven. Te duur.
Tamiflu wordt voorgeschreven, maar maar de apotheker mag dat merk niet geven. Te duur.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Bij het vullen van mijn pillendoosjes raakte ik laatst in verwarring toen ik - voor mij onbekende - pilletjes uit de strip drukte. Na het lezen van de bijsluiter bleek het om een goedkoop alternatief voor Selokeen te gaan. De zoveelste. Sandos had plaats moeten maken voor Actavis. Big chance dat het over drie maanden weer anders is.
Een jaar geleden overkwam mij hetzelfde met een maagzuurremmer. Ik kreeg ineens de goedkope variant.
Okee, geen probleem als ik het weet. Maar de doordrukstrip was van een inferieure kwaliteit. De capsules kwamen er kapot uit.
"Moet u er eerst een gaatje in prikken," was de oplossing van de apotheek.
Nee dus.
Ik heb mijn huisarts gevraagd nadrukkelijk het originele medicijn voor te schrijven en dan kan het blijkbaar wel.
Gelukkig ben ik (nog) bij machte oplettend en achterdochtig te zijn.
Pillen - ik kan niet meer zonder ze. Zowel de artsen, als de apotheek, als de minister, als de zorgverzekering, als de pharmaceutische industrie weten dat.
Pillen - ik kan niet meer zonder ze. Zowel de artsen, als de apotheek, als de minister, als de zorgverzekering, als de pharmaceutische industrie weten dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten