Procedure

*******************************************
De bel gaat. Het is de postbode. Hij brengt mij twee aangetekende stukken. Ik slaak een zucht van verlichting: de creditcards.
Hij knikt beamend.

“Waar moet ik tekenen?”
“Mijnheer moet tekenen.”
“Mijnheer is niet thuis.”
“Dan komt mijn collega morgen weer langs om het aan te bieden.”
“Morgen is mijnheer er ook niet. Hij werkt namelijk."
“Nou, de procedure blijft hetzelfde, maar dan laat mijn collega een ophaalbericht achter. Mijnheer kan het dan vrijdag ophalen bij de dichtstbijzijnde TNT-vestiging.”
“Waarom laat u het bericht nu niet achter. Zoals ik al zei: hij werkt.”
Het is alsof ik tegen een muur praat.

“De procedure………………………………………………” Hij herhaalt letterlijk wat hij eerder heeft gezegd.
Eens te meer stuit ik op een barricade van regels en bepalingen. Ze zijn onpraktisch, onlogisch en kostbaar.
Mijn laatste poging: "Als mijn man mij nou machtigt om mogen voor die stukken te tekenen?"

De postbode schudt neen. Het heeft geen zin mij verder te verzetten. Ik moet het positief bekijken. De stress van de creditcards valt in ieder geval weg.

Daarbij vergeleken is dit ergernisje peanuts.