***************************************
Wij spaarden kistjes.
Bij iedere antiquair, op iedere rommelmarkt of antiekbeurs: mijn echtgenoot liep kistjes te kijken. De verzameling liep dan ook fors uit de hand.
En ik maar stoffen:
kistje met schaakstukken,
kistje met liefdesbrieven,
kistjes met de eerste tandjes van Jacob,
kistje met foto's,
kistje met een microscoop,
kistje met flesjes,
kistje met knopen,
kistje met potloden,
kistje met documenten,
kistje met sleutels,
kistje met niets
En natuurlijk het kistje met de gouden hoeken! (dat zo'n prominente rol in mijn roman speelt)
Tijdens de laatste verhuizing zijn er een aantal kistjes naar een veilinghuis gegaan. Zoonlief had te kennen gegeven niet geïnteresseerd te zijn in onze "oude troep."
Maar....................verstand komt met de jaren, evenals de liefde. Het pasgekochte huis moet nu ingericht worden. Oud en nieuw is wat het stel op het oog heeft.
Dusssssssssssssss.
Als eerste gaat opa's kistje. Mijn opa, wel te verstaan. Willem ten Bruggencate was veldwachter te Egmond aan Zee en tevens schipper (skipper in het Westfries) bij de reddingsbrigade. Een man waar iedereen ontzag voor had.
Thuis kon hij uren aan de keukentafel zitten knutselen. Ik zat als kind eindeloos naar de fles met het scheepje kijken. Hoe had opa, met zijn grote klauwen, dat in vredesnaam voor elkaar gekregen.
Op de tafels in de kamer lagen dikke, wollen kleedjes. Geknoopt door opa. Als ik moe was legde ik mijn hoofd op het zachte warme kleedje en stopte mijn duim in mijn mond. Binnen de kortste keren was ik in dromenland.
Maar dit zelfgemaakte verbandkistje spant toch wel de kroon. Ik heb het niet aan het museum van de reddingsbrigade geschonken.
Het gaat naar Jacob, zo'n honderd jaar na dato.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten