18 juni, 2009

Angst

heb ik nu voor de gezondheid van mijn vriendin, steun en toeverlaat L.

Twee weken geleden viel zij tijdens haar werk plotseling om. Sindsdien draait de wereld voor haar ogen en functioneert er van alles niet meer goed in haar hoofd.

Haar huisarts dacht aan een ontsteking in het middenoor, waar in feite niets aan te doen is. De andere huisarts (het is een collectief) kwam tot een veel ernstiger diagnose.
Maar er werd geen actie ondernomen.

Vanuit Rotterdam heb ik dagelijks contact met L. gehad. Ze wist, ondanks dat ze zich hondsberoerd voelde, toch de proefdruk van mijn boek te corrigeren. Daar ben ik haar ongelooflijk dankbaar voor.

Vanmorgen had ik haar weer aan de telefoon en ik schrok me te pletter. L. kon niet uit haar woorden komen. Ze kon geen zinnen meer formuleren.

Met heel veel moeite kon ik telefoonnummers bij haar loskrijgen. Ik heb aan de noodrem getrokken en de noodklok geluid.
Ze was, geloof ik, blij dat ik ingreep.

Kortom, L. wacht nu (23.47 uur) in het ziekenhuis, met een pijnlijke infuusnaald in haar te magere polsje, op de uitslag van onderzoeken en testjes.

Ik ben opgelucht dat ze is waar ze hoort te zijn.

Voor de rest overheerst alleen maar angst.

*** (update 9.50 uur)
Vannacht om 2 uur belt ze. Oververmoeid en lichtelijk geagiteerd, het ziekenhuis verlatend.
Er is niets gevonden.
Dus is er ook geen diagnose gesteld.

De angst ebt weg, maar de bezorgdheid blijft.

En een stuk of wat vraagtekens.
Gepost door op
Labels:

1 opmerking:

Lolo zei

"Mevrouw, wij kunnen hier niets acuuts vinden, uw bloed is uitstekend, het enige wat afwijkt in het medisch onderzoek is een klein wondje in uw mond, en neurologische tests wijzen niet op een beroerte of een vergiftiging of een hersenvliesontsteking... Wij zullen een rapportje naar uw huisarts sturen."
De huisarts, de volgende ochtend: "Goed nieuws dus... duizeligheidsstoornissen verdwijnen vaak vanzelf weer, wacht daarom nog even af. Over een paar weken maakt u een afspraak met de neuroloog. Het zou Menière kunnen zijn of een beschadiging in het evenwichtsorgaan, maar de tests om dat uit te wijzen zijn complex en grote kans dat het na een week of vijf vanzelf verdwijnt."
"En mijn werk dan, in 'een week of vijf'?"
"U voelt zelf wel wat u aankunt."
"Maar dat is het nou juist, dat voel ik niet! Omdat de aanvallen plotseling en onverwacht komen, snapt u. Ik kan moeilijk de hele dag thuisblijven voor een aanval van misschien een half uur die zich misschien niet eens zal voordoen. Maar anderzijds, op mijn werk ineens niet meer uit mijn woorden komen, terwijl ik eindredacteur ben, is tamelijk beschamend."
"Hoe u daarmee kunt omgaan, kunt u misschien met uw bedrijfsarts bespreken."
De assistente van de bedrijfsarts, een uur later: "Sorry, wij hebben uw dossier al teruggestuurd naar uw werkgever met de mededeling dat u vanmorgen niet bent komen opdagen op het spreekuur."
"Ik had u gisteren gebeld om te zeggen dat ik het misschien niet zou halen omdat ik naar het ziekenhuis moest. Daar hebben ze me tot half drie vannacht onderzocht en daarna was ik nogal moe... Ziet u, ik voel me namelijk niet zo lekker... Kan ik een nieuwe afspraak maken?"
"Zo gaat dat niet mevrouw. U bent niet komen opdagen vanmorgen en dat heet weigering. Uw werkgever kan u daarvoor op het matje roepen, weet u dat u bij ziekte verplicht bent mee te werken aan medisch onderzoek?"

Grrrrr. Het goede nieuws is dat er geen beroerte op de loer ligt. Het slechte nieuws is dat niemand zegt hoe dat dan moet: "afwachten". Waar bestaat in godsnaam "afwachten" uit? Gelukkig heb ik de liefste vriendinnen ter wereld. Dank je El, voor je snelle actie.

2:31 p.m.

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)