Echo....oh

********************************
In verband met een nader onderzoek om vast te kunnen stellen wat het stadium van de leukemie is moest echtgenoot maandag een echo van de milt laten maken.

Toen de ziekte in 2002 aan het licht kwam wilde hij direct naar een van de kankercentra in het land. Wij verhuisden naar Rotterdam waar manlief de behandeling in de Daniel den Hoed vervolgde.

Nu laat het KWF weten dat alleen ziekenhuizen die daar het best in zijn, voortaan complexe kankerbehandelingen moeten uitvoeren.

Daar ben ik helemaal voor. Maar ik heb “makkelijk” praten. In Rotterdam is er volop keuze.

Er zijn wel degelijk nadelen. Patiënten zullen mogelijk verder moeten reizen (wat niet prettig is als je ernstig ziek bent) en de druk op kankercentra zal verhoogd worden. Ik heb geen idee hoe dit te rijmen valt met de bezuinigingen in de gezondheidszorg.

Terug naar de echo. Een knorrige röntgenlaborant tastte de onderbuik af. Of zijn slechte humeur te maken had met de uitspraken van het KWF weet ik niet.

Nadat hij de milt had gevonden ging de transducent naar de andere kant van de buik.

Echtgenoot was enigszins verbaasd, maar zweeg om de knorrige laborant niet nog knorriger te maken.

Hij vond niet wat hij zocht, dat was echtgenoot duidelijk. Dus waagde hij het zijn mond open te doen.

“Uh, zoekt u naar m’n nier?”

De laborant keek echtgenoot achterdochtig aan en bewoog zijn hoofd.

“Die nier is verschrompeld,” liet P. weten.

“Had u dat niet wat eerder kunnen zeggen?”

Manlief was sprakeloos, wetende dat dit geen vraag was om antwoord op te geven.
**********************************************************************************