Carlos Hugo Xavier Marie Sixtus Lodewijk Robert Jan George Benedictus Michaël van Bourbon - Parma is niet meer.
De hertog van Parma en Piacenza, die zichzelf in 2003 ook nog de titel Graaf de Montelin had toegeëigend is bij zijn Schepper. Zo zou hij dat waarschijnlijk zelf graag omschreven hebben.
De diepgelovige katholiek kwam in mijn leven toen ik negen jaar oud was. Ik herinner me de zwart-wit beelden op de televisie en mijn toch al niet meer zo Oranjegezinde moeder die riep dat het allemaal waardeloze mensen waren - die koningslieden.
Ik vond het toen wel zielig dat Juliana niet bij het eerste huwelijk van een dochter kon zijn. Waren we weer in de Tachtigjarige Oorlog beland?
Voor de Bourbons was het een prestige huwelijk. De Oranjes hadden geld.Irene, de mooiste van de vier prinsessen, volgde Carlos in zijn (onbegonnen) strijd om de Spaanse troon. We zagen beelden van baretten op een berg. Echt serieus werden zijn politieke ambities niet genomen.
Hij hoorde ook nergens bij, had geen thuisland en was gebrouilleerd met zijn familie.
Na de scheiding bleef Carlos in de schaduw van de koninklijke familie meehobbelen. Hij mocht er altijd bij zijn en dat mocht had nou juist weer zoiets zieligs, -tragisch.
Er hangt sowieso een tranenwolk boven deze familie - iets onbestendigs.
Ze horen nergens bij, mogen meehobbelen omdat ze familie zijn - maar stralen niet uit dat ze dat leuk vinden. Zeker niet wanneer ze in opspraak raken. Wel de lusten, niet de lasten.
Voor de kinderen Carlos en Irene is een blik titels opengerukt: prins van Piacenza, hertog van Madrid, gravin van Colorno, hertog van San Jaime, graaf van Bardi, hertogin van Guernica, markiezin van Sala.
Wat zijn die anno 2010 nog waard?
******************************************
Geen opmerkingen:
Een reactie posten