Virtuele kennis

**********************************
Mijn echtgenoot heeft al jaren geen zin meer in golfen.
Jammer, want hij was goed. Echt goed.
Single handicap - strokeplay kampioen van de Domburgsche en een graag geziene speler van Lauswolt, De Groene Ster, Goes en Kralingen.

Vanaf het moment dat de leukemie werd ontdekt bleven de stokken in de tas en de tas bleef in de garage. P. kon zijn zinnen niet meer op de golfsport zetten. Pogingen van zoonlief hem te enthousiasmeren bleven onsuccesvol.
Ja, en golf is een sport van oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Mijn echtgenoot heeft prestatiedrang - een eigenschap die hem soms danig in de weg zit.

Enfin.
Na zich jaren onprettig te hebben gevoeld op de golfbaan heeft onze pro-zoon hem geïntroduceerd op GCR (Golfcentrum Rotterdam). Daar hoeft hij zich niet waar te maken, al betwijfel ik of dat daadwerkelijk ook zo uitpakt.

Ik heb niets met GCR. Ik kom er nooit en ken er - op een paar collega's van zoonlief na - niemand.

Sinds twee jaar heeft P. op vrijdagmiddag zijn mannenclubje. Met zo'n acht man lopen ze negen holes - gevolgd door de gezellige, sociale nazit aan de bar.

Met een verdachte glinstering in de ogen komt hij thuis en vertelt verhalen over zijn golfmaatjes. Ik krijg ook altijd de groeten en doe iedere vrijdag, wanneer hij op zijn fiets richting GCR stapt, de groeten terug.

P. is een sociaal mens die goed luistert naar het levensvreugd, -leed en verdriet van anderen.

De GCR-vrienden van P. gingen in mijn hoofd een eigen leventje leiden. Mijn fantasie gaf ze een gezicht en een stem. P. kon de gebeurtenissen zo filmisch vertellen - dat zijn belevenissen op GCR mijn gedachtegang in werking zette.

Zo overleed de vrouw van maatje J. ruim een jaar geleden vrij plotseling na een kortstondige ziekte. Zij schoof op vrijdagmiddag altijd aan, waardoor P. haar ook kende.
Ik hoorde de verdrietige verhalen aan, zoals ik alle levensberichten van zijn kornuiten aanhoor.

Kort na haar overlijden werd bij J. ongeneeslijke prostaatkanker ontdekt.
J. kreeg er allerlei complicaties bij, moest lijden maar kwam - als het maar even kon - naar GCR. En echtgenoot praatte mij thuis bij.

Ook als hij eigenlijk niet wilde of kon moedigde ik hem aan: "ga maar.............voor J."

Gisteren was zo'n dag. P. had vanwege de storm geen zin.
"Ga dan alleen wat ballen slaan en een borreltje drinken," zei ik.
Hij ging.......en kwam veel te laat thuis. "J. ligt in het ziekenhuis, ze gaan volgende week dotteren."

Volgende week komt niet meer voor J. en het zinloos dotteren hoeft hij ook niet meer te ondergaan. Hij is overleden.

Hoe bizar - ik ben lichtelijk aangedaan.

Een virtuele voorbijganger is overleden en daar moet ik over schrijven.
**********************************************************************************