Het is iedere avond racen om op tijd in het - reeds gereserveerde - restaurant te zijn. The British Open bepaalt onze dag. Er is nauwelijks ruimte. Vierentwintig uur is gewoon te weinig.
's Morgens om acht uur ontbijten we. Rond negenen zijn we op de baan. Daar gaat ieder zijns weegs. Zoonlief loopt met zijn favorieten mee.
P. en ik zoeken onze mooi plaatsen op en lopen wat tussen de bobo's en spelers rond op het verboden terrein.
Om zes uur ontmoeten we elkaar en drinken iets in het PGA-paviljoen. Je zoon is professional of niet. Zo zien we nog iets terug van onze investering.
Om zeven uur zijn we 'thuis'.
Dan moeten de ontbijt-en lunchlijstjes weer ingevuld worden, ik moet mijn e-mails checken/beantwoorden, probeer een blogje te maken en wil dolgraag douchen. Douchen om op te frissen of douchen om warm te worden.
Vanavond zaten we om acht uur aan tafel in The Rupee Room, een fantastisch Indiaas restaurant. Wij lieten ons verrassen door de kok.
De tafel naast ons meende ons ook te moeten verrassen. Op schreeuwerig gebral. Onze conversatie, die door moeheid toch al niet zo bijster sprankelend was, werd volkomen doodgeslagen door de buurtafel.
De heren en dame hadden twee pints of lager op. Dat was klaarblijkelijk een pint teveel.
Voordeel: snel betalen, wegwezen en op tijd onder de Schotse ruit.
2 opmerkingen:
Waren het Britten? Ik woon nu ruim 4 jaar in de UK, maar verbaas me nog dagelijks over het alcohol(ge/mis)bruik hier ....
Ja Bert, het waren Britten. Ook op de baan stomdronken mensen (Britten en Amerikanen).
Een reactie posten