Beste mensen, ik heb de handdoek in de ring gegooid. Gistermiddag zat er geen greintje energie meer in mijn lijf.
Mijn mannen liepen ook op hun tandvlees, maar konden nog net een hap eten door hun keel krijgen.
Ik (kotsmisselijk) niet. Na een kokendhete douche ben ik onder de Schotse wol gekropen en er vanmorgen om half negen pas uitgekomen.
Dat ik geen vertelseltje kon produceren deerde mij niet. Zo erg was het.
Vanmorgen zag het ernaar uit (en was voorspeld) dat het een regenachtige dag zou worden. Daarom besloot ik niet meer naar de baan te gaan, maar zoonlief mijn prachtige grandstandseat aan te bieden.
Het heeft hier in Ayr welgeteld twee minuten gemiezerd en vanuit Turnberry ik zie zonnige beelden.
Ik gun mijn mannen graag een dagje samen. Zelf ben ik geld gaan uitgeven in deze leuke provinciestad. Kopen verzacht de pijn en geeft een goed gevoel, vooral als je voor weinig geld heel goed slaagt. Heerlijk zo'n dagje voor mijzelf.
Minder leuk is de gedachte dat we morgen terug naar Nederland moeten. Weer zestien=16 uur op de boot.
Dinsdagochtend direct vanuit IJmuiden naar de uitgever om de omslag van mijn boek definitief te maken.
Schotland heeft echt mijn hart heroverd. De mensen zijn ontzettend aardig, geduldig, beleefd en behulpzaam. Ook zo'n gigantisch evenement als the British Open verloopt zonder wanklank, althans wij hebben niets gehoord.
Volgend jaar St. Andrews??
Bij leven en welzijn: JA!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten