Nul twintig

**********************
Grote kans dat ik nu mensen voor het hoofd stoot. Heeft u een groot 020-hart en een kort lontje? - sla dit blogje dan maar over.

We verlieten Rotterdam met stralend weer. Heerlijk, het dak kon eraf. Boven Schiphol hingen donkere wolken. Ook Amsterdam hield het niet droog.

Waarom ik mij niet op mijn gemak voel in Amsterdam?
Omdat mensen niet zichzelf zijn. Ze stellen zich aan. Ze willen artistiekerig doen en opvallen: de 'wij wonen in Amsterdam en daarom mogen wij ons zogenaamd vrij gedragen' attitude. Het 'je moet in 020 wonen anders hoor je er niet bij' gedrag irriteert mij mateloos. Het is van een grenzeloze onbenulligheid, vooral kenmerkend voor -en herkenbaar bij de import.

Het is een waardeloze stad met een dito bestuur. Er is werkelijk niets om trots op te zijn. Wel om je zorgen over te maken lijkt mij zo.

Daarom begreep ik de column van Hugo Borst ook zo goed.

We waren vanmiddag in de hoofdstad om een vriendin te bezoeken.
Ik zat met haar op een bankje voor het huis - komt haar straalbezopen buurman op ons af. Een afzichtelijke, onsmakelijke man voor wie ik naar de andere kant van de straat zou vluchten. Hij pakte ongevraagd mijn hand en mompelde iets onverstaanbaars. Waarschijnlijk zijn naam. Volgens mijn vriendin doet hij dat bij al haar gasten omdat hij zich close met haar voelt. De griezel. Het eerste wat ik wilde - en moest doen was mijn handen wassen.

Hij stalkt zijn buurvrouw en dringt zich lijfelijk aan haar op. Hoe zij daarmee omgaat is haar zaak, maar van mij moet hij afblijven. En dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt.
Echt waar, het vieze mannetje (Kees van Kooten) is er een lekker ding bij vergeleken.

Vervolgens gingen we bij een klein Indonesisch restaurant in de buurt eten.
Alles nog in de jaren zeventig. U kent dat wel: oranje en bruin. Op zich niets mis mee, als het maar schoon is.
Mijn vriendin voelde zich niet lekker dus wilden we een snelle en eenvoudige hap nasi eten. Naast de bar stonden twee bakjes kattenvoer. Aan het zien van die twee bakjes had mijn maag meer dan voldoende.
Toen er ook nog een witte vette kater op mij afkwam (waarom ben ik altijd de pineut terwijl ik die beesten verafschuw) had ik het helemaal gehad.

Op de (wandelende) terugweg werden we gepasseerd door een winderige fietser. Telkens wanneer hij een scheet moest laten lichtte hij zijn bips van het zadel op en ontsnapte er een knetterend geluid.

Wat was ik blij toen ik de borden 'Botlektunnel afgesloten' weer in zicht kreeg.