Mexflu

******************
Dit levensbedreigende virus houdt mijn gemoed al maanden bezig.

Nog een keer uitleggen waarom? Dat moet ik wel voor de nieuwkomers en blogpassanten.

Mijn man valt - met zijn leukemie - in de risicogroep.

Nu melden de media al maanden dat het Mexflu-vaccin in oktober verwacht wordt. Gezien de uitbraak in de UK lijkt mij dat rijkelijk laat, maar goed.............

Niet alles is te voorspellen - zeker niet een grieppandemie.

Minister Klink heeft in ieder geval ruimschoots ingeslagen, dus over een tekort aan vaccins hoeft niemand zich zorgen te maken.

Niemand min één.

Wij gaan namelijk in oktober met vakantie (voor hen die door deze mededeling op idiote ideeën wordt gebracht, het huis is bewoond en wordt tevens bewaakt door twee Rotweilers).

Ik vrees dus dat wij tussen wal en schip vallen. Toepasselijk, want wij hebben de boot naar - en een huisje in Zuid Engeland al geboekt.

Vorige week heb ik mijn huisarts om advies gevraagd. Helaas pindakaas.
Alles hangt af van de G.G.&G.D. Hij wist net zoveel als ik, uit de media.

Dus belde ik de G.G.&G.D. en legde mijn probleem voor. Wanneer begint het vaccineren en wat adviseert u ons te doen?
Ik had een weifelende mevrouw aan de telefoon (volgens mij een receptioniste). "U moet bij uw huisarts zijn. Die is verantwoordelijk voor zijn patiënten."

Ik zuchtte moedeloos. Ze gaf mij een ander nummer.

Toen ik dat nummer belde kreeg ik - tot mijn verbazing - Postbus 51 aan de lijn. De dame die mij te woord stond was net zo verbaasd als ik. "Verwijst de GGD u naar ons?"
Ze ging even ruggespraak houden (gelukkig geen 'in de wacht muziekje') en kwam na een minuut alweer terug. Ik moest toch maar weer contact opnemen met de G.G.&G.D.

Was ik nou bij het kastje of bij de muur?

Met enige tegenzin volgde ik de raad op. Gelukkig kreeg ik iemand anders aan de telefoon, die mij wilde doorverbinden met de afdeling Infectieziekten. Leek mij een prima idee.

Maar daar waren alle medewerkers in dagoverleg.
Mijn nummer werd genoteerd. Daar het tegen vijven liep vreesde ik niets meer te horen.

Toch wel.
Om vijf uur werd ik door een verpleegkundige teruggebeld. Voor de zoveelste keer deed ik mijn verhaal, uitte mijn bezorgdheid en stelde mijn vragen.

Het antwoord was duidelijk en onbevredigend. Er is nog niets bekend. Het vaccin is er zelfs nog niet.
Oktober?
Misschien wel later. Laat u informeren door uw huisarts.

Wel kreeg ik voorlichting over de toe te passen hygiëne. Het bekende verhaal, waar ik maar ironisch (om mijn ergernis te verbloemen) op reageerde: "Mevrouw, ik heb geen vel meer om te wassen."

Conclusie: mijn vragen zijn onbeantwoord gebleven, mijn bezorgdheid is niet weggenomen.

Gevolg: ik zal mijn verhaal blijven doen, mijn bezorgheid blijven uiten en mijn vragen blijven stellen.

Maar wanneer?