Haste ye back

Als tijdverdrijf schrijf ik dit blogje alvast in Word (internet is niet aanwezig) aan boord van DFDS Seaways op weg naar IJmuiden. Mijn eerste glaasje Cola (uit de pomp) zit erin: €3,80!!

Vlak voor het inschepen (we moesten weer een uur wachten) werden we eruit gehaald voor een douane-inspectie.

Dat hield het volgende in:
- dezelfde vragen als bij het vliegen +
- “heeft u een mes bij u?” Dat vond ik een merkwaardige vraag. Het is vakantietijd en dus gaan er tientallen campers en caravans mee.
- of P. de kofferruimte maar even wilde openen. Natuurlijk wilde P. dat. Nou ja, kofferruimte. Onze Snoepy biedt plaats aan tassen en veel klein los spul, oftewel een onoverzichtelijke puinhoop.
‘Personal items?!’hoorde ik de douanière vragen – of concluderen. P. beaamde het in ieder geval.
De klep ging dus snel weer dicht en wij werden naar de rij met de koektrommels verwezen.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Het laatste ontbijtje van Linda en Sylvio genoten we met de twee Ierse jongedames en Barbara uit Nova Scotia. De Ierse familie was voor dag en dauw vertrokken. Moeder en zoon uit Cambridge vertrokken (voor het eerst deze week) ruim voor ons.

Zondagavond na die enorme (anti)climax zaten we elkaar aan tafel bij de Italiaan een beetje wezenloos aan te staren. Het voelde vreemd dat het afgelopen was. Zelfs het afzakkertje in de Wellingtons Bar, waar the locals op hun eigen instrumenten muziek komen maken, veranderde niets aan de weemoedige stemming.

Zo ook bij het laatste ontbijt. Het ritme van vroeg op, goed ontbijten, lunchpakketten mee, tassen pakken en jezelf inpakken zat er nog zo in. Volgend jaar St. Andrews, daar waren we het unaniem over eens. Ook dat we Daviot House, inclusief Linda en Sylvio daarheen moeten verhuizen.

Het was ons tijdens het verblijf bij het echtpaar Galli al opgevallen wat een goed team zij vormen. Sylvio is de baas van de ijssalon Renaldo’s. Linda zwaait de scepter over the guesthouse. Zij heeft temperament, is een organizer, een perfectionist en heeft alles direct in de peiling.

Sylvio is de vriendelijkheid zelve, een goedzak en speelt zijn rol als number two perfect. Nooit hebben wij een onvertogen woord gehoord.

Of toch wel?
Maar dan niet tussen hen beiden.

Terwijl wij zaten te genieten van onze poached -en scrambled eggs ging de voordeurbel. Sylvio deed open en kwam met de buurvrouw (in schort) en een man binnen. Vanuit de keuken keek Linda met een geërgerde blik naar wat er in de zitkamer ging gebeuren. Alsof ze het al wist.

De buurvrouw (eigenares van een driesterren B&B – Queens Terrace is trouwens een lange B&B straat) kwam even gebruik maken van het creditcardmachientje van the Galli’s. Blijkbaar kon haar gast op geen andere manier betalen.
Linda siste, toen de buurvrouw weg was: ‘I have to pay a fee for that every time I use it.’
De anderen aan tafel hoorden het niet. ‘If you run a business, you need creditcardfacilities,’ voegde Sylvio toe.

En dat is nou het verschil tussen drie en vier sterren. The facilities.