Over ruim twee maanden ligt "Weg van mijn moeder" in de winkel. Op het internet wordt mijn debuut ruimschoots aangekondigd.
Het corrigeren behelsde niet alleen spelling, tekens, cursief of alinea's. Ik heb heel veel geleerd, dat geef ik eerlijk toe.
De proefdruk ligt bij de drukker, er is geen weg terug.
Mijn allergrootste steun bij de vervolmaking was Lonneke Kok.
Lon is tekstredacteur van professie. Zij doet freelance ook veel werk voor grote literaire uitgeverijen. Dankzij haar voel ik mij nu safe.
De opmaker (de man die de proefdrukken maakt) kreeg wel een sik van dat eindeloze geheen en weer, maar heeft er hopelijk ook iets van opgestoken.
De Nederlandse taal is moeilijk. De Nederlandse taal verandert ook om de haverklap. Dat maakt het verwarrend.
Zo had de opmaker het steeds over korrigeren.
Dat leest raar. Daar kan ik niet aan wennen.
Ook werd ik met mijn neus op consequent gemaakte fouten gedrukt, zoals jij kan in plaats van jij kunt. Toen Lon mij daarop attendeerde, kon ik wel door de grond zakken.
Of, na een dubbele punt begint een citaat met een hoofdletter.
De redacteuren van de uitgeverij hebben daar overheen gekeken en zich alleen gefocust op het verhaal. Of ze weten niet beter.
Bij de allerlaatste controle begon ik over iets te twijfelen: mijn eigen naam.
Ik ben er altijd van uitgegaan (ook zo moeilijk - ervan uitgaan) dat je altijd de authentieke naam schrijft: ten Bruggencate.
Verbaasd was ik derhalve toen ik in mijn boek de ene keer van Heel en de andere keer Van Heel zag staan.
Ik vroeg Lon om uitleg. Lees even mee:
Lieve El,
zowel het Stijlboek van de Volkskrant als de ANS (Algemene Nederlandse Spraakkunst) vermelden namen zoals ik dacht, dus met hoofdletter behalve als er een voornaam of voorletter aan voorafgaat.
Voorvoegels als 'de' en 'van' krijgen een kleine letter als voornamen of initialen eraan voorafgaan, anders een hoofdletter: Ellen ten Bruggencate, mevrouw Ten Bruggencate, schrijfster Ten Bruggencate, mw. Ten Bruggencate, Ten Bruggencate.
Uitzonderingen: bij dubbele namen (getrouwde vrouwen) krijgt de tweede naam altijd een kleine letter: Ellen ten Bruggencate-ten Bruggencate, mevrouw Ten Bruggencate-ten Bruggencate, Ten Bruggencate-ten Bruggencate
Bij adellijke titels idem: Barones ten Bruggencate.
Ik neem mijn petje af voor redacteuren als Lonneke, die zo nauwkeurig werken . Van flyer tot encyclopedie: een goede tekstredacteur is onontbeerlijk. Dat zal zelfs Harry Mulisch met me eens zijn.
***********************************************
Zo nu en dan loop ik een boekhandel binnen en vraag-met rode oortjes-of ze mijn boek gaan verkopen. Als ik daar positief antwoord op krijg ben ik als een kind zo blij.
Wanneer ik buiten ben bal ik mijn vuisten en sis 'Yesssssssssssss.'
Het kind dat haar hele leven zo verlangde naar erkenning krijgt dat op haar vierenvijftigste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten