Mexflu

******************
Dit levensbedreigende virus houdt mijn gemoed al maanden bezig.

Nog een keer uitleggen waarom? Dat moet ik wel voor de nieuwkomers en blogpassanten.

Mijn man valt - met zijn leukemie - in de risicogroep.

Nu melden de media al maanden dat het Mexflu-vaccin in oktober verwacht wordt. Gezien de uitbraak in de UK lijkt mij dat rijkelijk laat, maar goed.............

Niet alles is te voorspellen - zeker niet een grieppandemie.

Minister Klink heeft in ieder geval ruimschoots ingeslagen, dus over een tekort aan vaccins hoeft niemand zich zorgen te maken.

Niemand min één.

Wij gaan namelijk in oktober met vakantie (voor hen die door deze mededeling op idiote ideeën wordt gebracht, het huis is bewoond en wordt tevens bewaakt door twee Rotweilers).

Ik vrees dus dat wij tussen wal en schip vallen. Toepasselijk, want wij hebben de boot naar - en een huisje in Zuid Engeland al geboekt.

Vorige week heb ik mijn huisarts om advies gevraagd. Helaas pindakaas.
Alles hangt af van de G.G.&G.D. Hij wist net zoveel als ik, uit de media.

Dus belde ik de G.G.&G.D. en legde mijn probleem voor. Wanneer begint het vaccineren en wat adviseert u ons te doen?
Ik had een weifelende mevrouw aan de telefoon (volgens mij een receptioniste). "U moet bij uw huisarts zijn. Die is verantwoordelijk voor zijn patiënten."

Ik zuchtte moedeloos. Ze gaf mij een ander nummer.

Toen ik dat nummer belde kreeg ik - tot mijn verbazing - Postbus 51 aan de lijn. De dame die mij te woord stond was net zo verbaasd als ik. "Verwijst de GGD u naar ons?"
Ze ging even ruggespraak houden (gelukkig geen 'in de wacht muziekje') en kwam na een minuut alweer terug. Ik moest toch maar weer contact opnemen met de G.G.&G.D.

Was ik nou bij het kastje of bij de muur?

Met enige tegenzin volgde ik de raad op. Gelukkig kreeg ik iemand anders aan de telefoon, die mij wilde doorverbinden met de afdeling Infectieziekten. Leek mij een prima idee.

Maar daar waren alle medewerkers in dagoverleg.
Mijn nummer werd genoteerd. Daar het tegen vijven liep vreesde ik niets meer te horen.

Toch wel.
Om vijf uur werd ik door een verpleegkundige teruggebeld. Voor de zoveelste keer deed ik mijn verhaal, uitte mijn bezorgdheid en stelde mijn vragen.

Het antwoord was duidelijk en onbevredigend. Er is nog niets bekend. Het vaccin is er zelfs nog niet.
Oktober?
Misschien wel later. Laat u informeren door uw huisarts.

Wel kreeg ik voorlichting over de toe te passen hygiëne. Het bekende verhaal, waar ik maar ironisch (om mijn ergernis te verbloemen) op reageerde: "Mevrouw, ik heb geen vel meer om te wassen."

Conclusie: mijn vragen zijn onbeantwoord gebleven, mijn bezorgdheid is niet weggenomen.

Gevolg: ik zal mijn verhaal blijven doen, mijn bezorgheid blijven uiten en mijn vragen blijven stellen.

Maar wanneer?

Down memorylane

De kop doet vermoeden dat ik niets anders te doen heb dan herinneringen ophalen. Niets is minder waar, maar zoals eerder gezegd: ik houd het in de zomermaanden wat luchtig.

Trouwens, de discussie over de "abortuspil" beschouw ik als een onderwerp dat in de jaren zeventig thuishoort. Waarmee ik wil zeggen dat dit kabinet in plaats van vooruitgang voor achteruitgang kiest. Nog twee jaar periodieke onthouding en dan snel voor een ander koers kiezen.

We waren dinsdagavond bij kennissen in Kralingen. Zij wonen in "mijn" oude buurtje. Wanneer ik daar ben, krijg ik het "coming home" gevoel.

Vooral wanneer we de hele avond op het terras zitten en ik al mijn oude buurhuizen zie.

Ik zie mijn school, de oude bomen, de overgroene tuinen, de onveranderde gevels en in mijn fantasie zie ik kinderen touwtje springen en knikkeren in lege straten.

Ambivalente gevoelens, want wat heb ik deze lommerrijke buurt vaak vervloekt.

Door het blok van vier lanen loopt een gangetje waardoor de bewoners hun huis aan de achterkant kunnen bereiken. In mijn (jeugd)tijd heette dat "het poortje" (tegenwoordig alleen toegankelijk met een sleutel).

Ook het poortje werd door mijn zussen en mij vervloekt. 's Avonds moesten wij onze fiets 'achter' zetten.

Vervelend. Het betekende namelijk 's morgens vijf minuten eerder weg en dus ook eerder opstaan.

In het donker durfden wij niet door het poortje. Enge mannen!!

Dus was het zaak dat je vergat je fiets achter te zetten.

Mijn moeder ergerde zich aan de wanorde in de voortuin. Tegen elkaar gegooide fietsen, vaak niet op slot gezet.

Ze wist dat ze vier kinderen had die vriendjes hadden. Veel vriendjes.

Terug naar het poortje.

De grond was mul of drassig waardoor je je evenwicht dreigde te verliezen en genoodzaakt was je fiets aan de hand te nemen. Echter, ongedurigheid overheerste - dus balanceerde ik tussen de schuttingen en gebruikte mijn ellebogen om op de fiets te blijven. Gevolg: vuile, kapotte kleren.

Toch ben ik een keer ongenadig hard onderuit gegaan toen ik de bocht miste. Mijn mond kleunde keihard op het stuur. Gillend van schrik en angst strompelde ik naar huis. Het bloed druppelde op mijn zomerjurkje.

Mijn moeder nam mij, nadat de schaafwonden met prikjodium waren ontsmet, mee naar de tandarts op de Rozenburglaan. De twee afgebroken voortanden werden getrokken. Ik weet niet meer hoe oud ik was, maar het moeten melktanden zijn geweest.

Het poortje werd pas leuk toen mijn oudste zus een Mobylette kreeg, die ik met liefde achter zette. Eerste even stiekem een rondje om het blok - Oranjelaan, Julianalaan, Vredehofweg, Rozenburglaan. Als ik niet betrapt wilde worden nam ik de Vredenhofwegingang en crosste dan door het poortje achter ons huis langs om deze truc nog een paar keer ongezien te herhalen.

Het poortje was ook handig om snel bij vrienden en buren binnen te wippen. Ik kan mij niet herinneren dat iemand de achterdeur op slot had. Hoe anders is dat nu.

Het poortje was een vrijplaats.

Het poortje was een schuilplaats, een vluchtroute.

En gluren.......................

Heerlijk, door spleten tussen de planken of door de kwasten (= eruit gevallen knoesten) in het hout.

En dat is precies wat ik afgelopen dinsdag - tig jaar na dato - heb gedaan.

Gluren naar mijn eigen huis.

Vandaag

voel ik mij zo.

La-vend-eL

Ik heb het advies van Els opgevolgd. De verkoper van Dille&Kamille beaamde dat muggen normaliter niet zo hoog vliegen.

Goed, dan blijft mijn redenering - dat mijn lekkere bloed ze naar grote hoogte leidt - staan.

Er staan nu overal kommetjes lavendel. Een heerlijk riekend washandje naast mijn kussen moet de zoemende irritoos bij mij vandaan houden.

Sweet dreams!

Mugge(n)ziften

**************************************
Vannacht was het raak. Nou ja, voor de mug dan. Die had beet.
Het zal rond tweeën zijn geweest. De eerste jeukende, rode zwelling verscheen op mijn arm, kort daarop gevolgd door een op mijn schouder. Irritante plaats. Daar schuift overdag mijn bh-bandje overheen waardoor de plek stevig wordt opgejeukt.

Eind juli en de eerste zoemende irritoos stijgen op naar ongekende hoogte. Volgens P. doen insecten dat niet en zouden wij in een prikvrije zone wonen.
P. heeft een dikke duim en ik zoet bloed.

Voordat ik ga slapen spuit ik mijzelf en mijn bed in met Autan.
Vannacht had ik blijkbaar van doen met een Autanresistente mug. Dus ging het licht aan en pakte ik een voor de hand liggend t'shirt. Ik zag hem zitten, sloeg, maar kon niet ontdekken of ik beet had.
Geen spoor in het t'shirt, noch op de grond. En ook geen bloedvlek op de muur.

P. werd wakker van het lawaai. "Met al dat licht trek je ze aan."
Niet alleen muggen, ook mot in de slaapkamer.
Het licht ging uit en ik drenkte me - tot grote ergernis van P. - in nog meer Autan.

Vanmorgen ben ik het hele huis doorgegaan met de gifbus. Reukloos staat erop.
Okee, maar toch stikte ik er half in.

En dat was nou juist bedoeld voor de muggen. Helemaal dan wel te verstaan.

Down memorylane

Dankzij filmmaker Martin Koolhoven - die een Western gaat maken - ben ik weer helemaal in de ban van dit genre. De televisieseries in het bijzonder.

Niet alle Westerns waren me even lief, hoewel ik mij wel verbeeld ze allemaal gezien te hebben. Zo vond ik Bonanza te soft.

De eerste die ik mij herinner is Rawhide (1959 - 1966). Clint Eastwood verkreeg bekendheid met zijn rol van Rowdy Yates, die ik te week vond.

Ik was verliefd op Sheb Woolley (1921-2003), die Pete Nolan (midden op de foto) speelde.

----

Wij hadden begin jaren zestig nog geen televisie.

Rawhide zag ik grotendeels bij de overbuurjongens Menko en Wim, bij wie ik iedere avond televisie keek. En iedere avond belde ik naar huis om te vragen of ik wat langer mocht blijven. "Er komt nog een leerzaam programma," jokte ik op aanraden van Menko en Wim.

Oma Rotterdam hield niet zo van vechtfilms. Bij haar kwam ik niet verder dan Ivanhoe.

Oma Egmond, "Ellen, gaan we vanavond naar de kojbojs kijken?", vond alles prachtig zolang ze haar Rotterdamse kleindochter maar bij zich had.

Wanneer zij bij ons kwam logeren, nam mijn vader haar televisie mee. Er zat een losse sprietantenne bij. De ontvangst was waardeloos, maar dat kon ons niets schelen. Beter een sneeuwbeeld dan geen beeld.

----

Toen Eric Fleming (boss Gil Favor) in 1966 tijdens filmopnames in een rivier verdronk, verdronk ik in mijn tranen. De serie stopte en ik was ontroostbaar. Volgens mij heb ik harder gehuild dan toen de Beatles uit elkaar gingen.

*****

Wat ik niet wist is dat er verschillende versies (1929,1939 en 1946) zijn geweest van mijn tweede favoriet - The Virginian. Ik zag de '62/71-serie.

Ook nu werd ik verliefd en wel op Doug Mc. Clure (rechts op de foto), die in 1995 is overleden.

Samen met mijn moeder, die erg voor de harde, rechtschapen maar toch sympathieke judge Garth was, vinkte ik dit programma in de AVRObode aan. Ze baalde wanneer ze een aflevering moest missen.

"Morgen vertellen wat er is gebeurd, hoor!"

*****

Hetzelfde gold voor The High Chaparral (1967).

Cameron Mitchell (ook niet meer onder ons), die de dwarse Buck Cannon speelde, hield mij uit mijn slaap.

Ik wil ze graag weer allemaal zien - terug naar mijn jeugd.

Cappuccino?

Er is een koffietrofee, genaamd Ketelbinkieprijs, uitgereikt aan onze buurman Cappucino en (de door ons regelmatig bezochte kroeg) Melief Bender.

-------

Zo nu en dan drinken wij koffie bij de eerste. Wanneer ik geen zin heb om helemaal naar mijn favoriete Urban (Botersloot) te lopen, nestel ik mij in de (inmiddels) smerige kussens op het loungeterras.

Ja, en bij Melief drink ik eerlijk gezegd alleen het koele, goudgele vocht met een prachtige schuimkraag - en dat is geen opgeklopte melk.

Het was moeilijk iets over de prijs in de media te vinden, maar uiteindelijk.......

ROTTERDAM -Melief Bender aan de Oude Binnenweg en Cappucino Rotterdam aan de Korte Hoogstraat serveren de beste koffie van Rotterdam. Dat blijkt uit de jaarlijkse verkiezing van de Ketelbinkie Koffieprijs.

Bertus en Ria Vermeulen van Melief Bender reageren opgetogen bij de uitreiking van de zwarte koffieketel. Op dit middaguur hebben de meeste bezoekers een pilsje in de hand maar vooral ’s morgens wordt ook veel koffie geserveerd. Keurig op een blaadje met een glaasje water en een likeurtje met slagroom. “Als ik zelf ergens koffie ga drinken, vind ik het belangrijk dat het goed verzorgd is. Dan moet je dus ook het goede voorbeeld geven”, vertelt Bertus.

Over een half jaar gaat de trofee naar Cappucino want voor het eerst in de 28-jarige geschiedenis van de Ketelbinkie Koffieprijs zijn twee winnaars uit de bus gekomen. Bij Cappucino wordt het personeel getraind om het perfecte kopje koffie te maken. “Pas als ze tien keer achter elkaar een goed kopje koffie kunnen maken mogen ze het ook in de zaak gaan doen”, vertelt Anke. Gevraagd naar de koffie bij Melief trekt ze een vies gezicht. “Het zijn wel aardige mensen en Melief is natuurlijk een begrip in Rotterdam.”

De koffietest wordt jaarlijks uitgevoerd door Rotterdamse journalisten, in de regel een beroepsgroep graag en bakkie lust. Ook de Havenloods testte mee en was onder andere te vinden op het terras van de Ballentent, de Euromast en het hostel Room. Om maar duidelijk te maken dat een scala aan horecagelegenheden wordt aangedaan. Ook hier is de crisis voelbaar. Tien procent van de bedrijven op de bezoeklijst had de deuren al gesloten. ‘Andere zaken hebben om economische redenen de openingstijden verkleind of besparen op andere wijze op loonkosten. Dat heeft dan weer gevolgen voor de service’, vermeldt het juryrapport. Tegenvaller is ook dat de prijzen voor een kopje koffie weer gestegen zijn. Een pluim ging daarom naar Doppio bij Erasmus, waar de espresso tussen 7 en 10 uur slechts 1 euro kost. Bron

--------

Voila, zij zijn uitverkoren als beste leutschenkers.

Mijn leut betreft de felicitaties, die Cappucino (trots) durft te tonen.

Campingfun

Speciaal voor hen die k(r)amperen, of dat van plan zijn.

Roofgoot

Koopgoot afgesloten wegens overval
27 juli 2009
De Koopgoot in het centrum van Rotterdam is afgesloten. Maandagochtend werd er een geldloopster overvallen. Van de daders ontbreekt ieder spoor.
Vermoedelijk zijn ze er vandoor gegaan met een vluchtauto die bij de V&D stond te wachten. Het is niet duidelijk of er buit is gemaakt.De geldloopster is niet gewond, maar wel over stuur. Het bovengrondse gedeelte van de Koopgoot is gewoon open voor het publiek.

RTV RIJNMOND

Verbaast me niets. Het zijn tenslotte geldlopers die te voet hun diensten verlenen.

Maar de overvallers hebben toch niets aan hun buit? Het zijn toch plofkoffers?

Ik hoor nu overal sirenes. Achtervolging?

In ieder geval zaten wij weer eerste ring.

Schoonmaak

Onderste foto: 25/7 - 20.00 uur

Bovenste foto: 26/7 - 05.40 uur

HULDE AAN DE MENSEN VAN DE ROTEB

Blootsingel

Afgelopen week werd een Winsummer billenfotograaf opgepakt. Een aanrander, zo meldde de Telegraaf.

De man zou in Groningen en omstreken vrouwen van achter - en onder gekiekt hebben.

------

Deze billenfreak zou zich vandaag in het "Billen & Borstenparadijs" gewaand zou hebben.

------
Nadat ik de renners had zien afzien op de Mont Ventoux, heb ik mijzelf tussen de deinende massa gewaagd - met fototoestel. Over afzien gesproken. Soms draaide ik mij beschaamd om, terwijl ik toch allesbehalve preuts ben. Ik voelde me tamelijk 'overdressed.'

------
Dit had niets meer van doen met multi-culti. Dit was Paramaribo of Willemstad aan de Maas.

Een vreemd straatbeeld in Rotterdam. Op zaterdagmiddag: gesloten winkels, overvolle afgeschermde (autochtone) terrassen, één miljoen mensen op straat, drankvergunning, geen blauw maar burgersurveillance en minimaal één Mexicaanse griepdrager.

------

Wie en wat ik en passant tegenkwam is HIER te zien. U mag ongegeneerd uw cursor op de geportretteerde dame zetten om haar ogen wat beter te bekijken.

Kleine tieten, grote tieten, dikke billen, kleine billen, mooie mensen, lelijke mensen, geile mensen, frigide mensen, homo's, hetero's, dansers, scootmobielers, gevelplassers, blowers, spuiters, drankorgels, hangouderen, hangjongeren, arrestanten, zakkenrollers, vrolijkerds, sacherijnen, lege flessen, kapotte flessen, rotzooitrappers, gebruikte kapotjes, ongebruikte kapotjes, definieerbare luchtjes, ondefinieerbare luchtjes, grote plasjes, kleine plasjes, grote wasjes, kleine wasjes.

Vannacht is de stad van de Roteb.

THEEVEE

...............................................................en de (lekkerste) flappen van V&D.

Trommeldam

De eerste zomer in dit appartement vond ik het allemaal nog wel leuk. De marathon, zomercarnaval, streetparade, autoraces en al die andere evenementen op en rond de Coolsingel.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en begin ik mijn buurvrouw te begrijpen. Zij ontvlucht, juist vanwege deze festijnen, de stad voor een paar maanden.

Normaliter is een stad uitgestorven in de zomer. Rotterdam is de uitzondering op die regel.

Morgen staat Rotterdam op zijn kop vanwege Zomercarnaval. Maar al twee dagen is het verkeer totaal ontregeld. Nietsvermoedende automobilisten en fietsers rijden zichzelf klem. Ook worden wij door subtropisch getrommel en geluidstesten uit onze slaap gehouden.

Het festijn rekt zich ieder jaar verder uit. Met andere woorden: het begint steeds vroeger.

Deze foto's heb ik vandaag gemaakt.

Vluchten naar Zeeland kan niet. Ons huisje is deze twee maanden verhuurd.

Ik zie ons voor de televisie zitten: kijkend naar de fietsende beklimming van de Mont Ventoux - met koptelefoon op.

De middenstand rond de Coolsingel ziet het absoluut niet zitten. Zij houden de deur op slot.

Wij ook.

Maar dat opgesloten gevoel is niet prettig. Ik doel op calamiteiten.

Deze tenten doen vermoeden dat men op het ergste is voorbereid.

Drie Rotterdammertjes

Ik schat 1923. Rechts mijn moeder.

Deze drie peutertjes zijn niet meer en dat maakt mij melancholiek.

Zo ben je er.
Zo ben je er niet meer.
Zo is het leven.

De omslag

Zo, dit is het dan. De laatste hobbel voor de publicatie is genomen.

Bij deze de omslag.

Nieuwsgierig?
Nog even geduld tot 12 september. Dan vindt de presentatie van mijn debuutroman plaats en signeer ik.

De omslag van - en in mijn leven.

1957 - 2009

foto

Slecht nieuws

*********************************
9 mei 2006
Het mooiste bericht kwam van mijn nichtje E, die het wel van de daken kan schreeuwen;
De vogels zingen voor mij een extra uitbundig lied. Ik hoef nooit meer naar de kaakchirurg. Ik ben eindelijk echt klaar met de kanker!!!! Na 10 jaar...........

22 juli 2009
Er is een kwaadaardige tumor in haar hoofd aangetroffen. Opereren kan niet - bestralen is de enige optie. E. kent de bijwerkingen. Ik hoop voor haar dat de technieken inmiddels verbeterd zijn.

Want van de techniek hangt haar leven nu af.

Besmet

Sinds gisteren voel ik me belabberd. Een griepje zou ik een jaar geleden gezegd hebben.

Mexicaanse griep denk ik nu de hele tijd?

Laat ik vaststellen dat ik in ieder geval besmet ben met het 'angstvirus.'

In the UK was het vorige week onophoudelijk op de televisie. Een gezond jong meisje en een arts bezweken aan de ziekte. Het aantal besmettingen loopt daar in een hard tempo op naar de honderdduizend. Er wordt gewaarschuwd public transportation te vermijden.

------

Wij moesten wel op dat schip.

Ja, ik huiverde. Ja, ik waste mijn handen voortdurend, ik opende deuren met mijn ellebogen, maakte zelfs het bestek schoon en snoot mijn neus met papieren zakdoeken die ik daarna meteen weggooide. En toch..........................

Kinderen liepen over het schip en moesten zonodig alles aanraken.

Een soort dwangneurose. Zelfs de leuning van mijn stoel kreeg een veeg.

Ik ben gammel. Vieze smaak in mijn mond, zware benen, geen energie en een onbestendig gevoel in mijn neus. De temperatuur komt niet verder dan 37,1.

Houen zo.

DFDSlecht

*****************************
Sorry, maar mijn klachtenlijn staat weer open. Het betreft DFDS Seaways.

Had ik het in mijn vorige blogje over een Colaatje van €3,80, ’s avonds wemelde het van de ontevreden reizigers bij de servicedesk.
Klachten dat er geen internet was, over het slechte eten, maar vooral over de exorbitant hoge prijzen.
Ik hoorde een onvervalst Amsterdams geluid behoorlijk tekeer gaan in zelfverzonnen Engels. De man had €5,80 moeten betalen voor een kop koffie dat hij omschreef als slootwater.

Zelf stonden wij ook ons beklag te doen.
We hadden een fles Campari in de TaxFreeshop gekocht voor Pound Sterling 11,95.

Ik wist dat bedrag gepast neer te tellen. De vijf pence in drie munten (twee van twee en een van een pence). De caissière schoof de munten terug en vroeg om een muntstuk van vijf cent. Anders moest ik mijn drie muntjes maar eerst gaan wisselen bij de varende bank.

Er ontstond een discussie die ik niet zal beschrijven. Maar boos werd ik.
Nergens stond er dat je niet met kleine muntstukken mocht/kon betalen. Het was voor madame inconvenient, daarom weigerde ze mijn kleingeld.

Dus wilde ik er het mijne van weten en stapte – met P. in mijn kielzog – naar de servicedesk. Ook daar enige verbazing.
Er werd direct actie ondernomen door een mevrouw met één streep op haar veel te grote uniform. Het duurde even voordat ze onverrichter zaken terugkwam.

De caissière had voet bij stuk gehouden en de éénstreep wist zich er geen raad mee. Dus werd er gebeld met boven en binnen twee minuten liep er een knappe, zongebruinde mannelijke vierstreep -vergezeld door een forse vrouwelijke driestreep - langs ons richting TaxFree.

De caissière bleef echter volhouden en had het gegooid op een kasverschil. Niemand wist wat de policy was en juist dat maakte P. driftig. De vierstreep stond ons lacherig, schouderophalend te woord, maar had geen antwoord op onze vraag.

‘Good luck with your ship,’ wenste P. hem toe. Met andere woorden: geen reisjes meer met DFDS.

King of Scandinavia, waar één fles Campari net zo duur is als twee kopjes slootwater.

Haste ye back

Als tijdverdrijf schrijf ik dit blogje alvast in Word (internet is niet aanwezig) aan boord van DFDS Seaways op weg naar IJmuiden. Mijn eerste glaasje Cola (uit de pomp) zit erin: €3,80!!

Vlak voor het inschepen (we moesten weer een uur wachten) werden we eruit gehaald voor een douane-inspectie.

Dat hield het volgende in:
- dezelfde vragen als bij het vliegen +
- “heeft u een mes bij u?” Dat vond ik een merkwaardige vraag. Het is vakantietijd en dus gaan er tientallen campers en caravans mee.
- of P. de kofferruimte maar even wilde openen. Natuurlijk wilde P. dat. Nou ja, kofferruimte. Onze Snoepy biedt plaats aan tassen en veel klein los spul, oftewel een onoverzichtelijke puinhoop.
‘Personal items?!’hoorde ik de douanière vragen – of concluderen. P. beaamde het in ieder geval.
De klep ging dus snel weer dicht en wij werden naar de rij met de koektrommels verwezen.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Het laatste ontbijtje van Linda en Sylvio genoten we met de twee Ierse jongedames en Barbara uit Nova Scotia. De Ierse familie was voor dag en dauw vertrokken. Moeder en zoon uit Cambridge vertrokken (voor het eerst deze week) ruim voor ons.

Zondagavond na die enorme (anti)climax zaten we elkaar aan tafel bij de Italiaan een beetje wezenloos aan te staren. Het voelde vreemd dat het afgelopen was. Zelfs het afzakkertje in de Wellingtons Bar, waar the locals op hun eigen instrumenten muziek komen maken, veranderde niets aan de weemoedige stemming.

Zo ook bij het laatste ontbijt. Het ritme van vroeg op, goed ontbijten, lunchpakketten mee, tassen pakken en jezelf inpakken zat er nog zo in. Volgend jaar St. Andrews, daar waren we het unaniem over eens. Ook dat we Daviot House, inclusief Linda en Sylvio daarheen moeten verhuizen.

Het was ons tijdens het verblijf bij het echtpaar Galli al opgevallen wat een goed team zij vormen. Sylvio is de baas van de ijssalon Renaldo’s. Linda zwaait de scepter over the guesthouse. Zij heeft temperament, is een organizer, een perfectionist en heeft alles direct in de peiling.

Sylvio is de vriendelijkheid zelve, een goedzak en speelt zijn rol als number two perfect. Nooit hebben wij een onvertogen woord gehoord.

Of toch wel?
Maar dan niet tussen hen beiden.

Terwijl wij zaten te genieten van onze poached -en scrambled eggs ging de voordeurbel. Sylvio deed open en kwam met de buurvrouw (in schort) en een man binnen. Vanuit de keuken keek Linda met een geërgerde blik naar wat er in de zitkamer ging gebeuren. Alsof ze het al wist.

De buurvrouw (eigenares van een driesterren B&B – Queens Terrace is trouwens een lange B&B straat) kwam even gebruik maken van het creditcardmachientje van the Galli’s. Blijkbaar kon haar gast op geen andere manier betalen.
Linda siste, toen de buurvrouw weg was: ‘I have to pay a fee for that every time I use it.’
De anderen aan tafel hoorden het niet. ‘If you run a business, you need creditcardfacilities,’ voegde Sylvio toe.

En dat is nou het verschil tussen drie en vier sterren. The facilities.

Out of nowhere

comes Stewart Cink. Hij speelde een gedegen toernooi, maar kwam vandaag als een duveltje uit een doosje.

Tom Watson heeft vier dagen aan de leiding staan. Alleen Tiger Woods heeft dat gepresteerd.

En dan doet Tom iets onbegrijpelijks op de achttiende - laatste - hole. In plaats van een chip (waar hij meester in is) put hij zijn bal van buiten de green. Dat is het begin van een dramatisch einde.

Er volgt een vier holes play off. Het blijken er vier teveel voor publiekslieveling Tom Watson en zijn kunstheup. Deze pijnlijke afgang had de bijna zestigjarige bespaard moeten blijven.

-------------------------------------

Stewart Cink golfde een magistrale laatste dag.

Deze prestatie bracht hem zijn eerste major.

Zondag-Rustdag

Beste mensen, ik heb de handdoek in de ring gegooid. Gistermiddag zat er geen greintje energie meer in mijn lijf.

Mijn mannen liepen ook op hun tandvlees, maar konden nog net een hap eten door hun keel krijgen.

Ik (kotsmisselijk) niet. Na een kokendhete douche ben ik onder de Schotse wol gekropen en er vanmorgen om half negen pas uitgekomen.

Dat ik geen vertelseltje kon produceren deerde mij niet. Zo erg was het.

Vanmorgen zag het ernaar uit (en was voorspeld) dat het een regenachtige dag zou worden. Daarom besloot ik niet meer naar de baan te gaan, maar zoonlief mijn prachtige grandstandseat aan te bieden.

Het heeft hier in Ayr welgeteld twee minuten gemiezerd en vanuit Turnberry ik zie zonnige beelden.

Ik gun mijn mannen graag een dagje samen. Zelf ben ik geld gaan uitgeven in deze leuke provinciestad. Kopen verzacht de pijn en geeft een goed gevoel, vooral als je voor weinig geld heel goed slaagt. Heerlijk zo'n dagje voor mijzelf.

BEKIJKSELS

Minder leuk is de gedachte dat we morgen terug naar Nederland moeten. Weer zestien=16 uur op de boot.

Dinsdagochtend direct vanuit IJmuiden naar de uitgever om de omslag van mijn boek definitief te maken.

Schotland heeft echt mijn hart heroverd. De mensen zijn ontzettend aardig, geduldig, beleefd en behulpzaam. Ook zo'n gigantisch evenement als the British Open verloopt zonder wanklank, althans wij hebben niets gehoord.

Volgend jaar St. Andrews??

Bij leven en welzijn: JA!!!!

Uitgewaaid, uitgespeeld

Vandaag hebben we alle elementen getrotseerd. Zon, wind, regen en een slecht spelende Tiger.

Zo, hij ligt eruit. Gewoon, omdat hij niet goed speelde. En zoals een van mijn lezers terecht opmerkte, hij is niet op de foto met mij gegaan.

Zijn lijfwachten liepen vanavond als verdwaalde aliens door Ayr. Hun baas, de nummer één van de golfwereld, haalde de cut = het weekend niet.

Ongeveer de helft van de (donderdag gestarte) spelers gaat door. Tussen nummer één en nummer laatst van de startlijst liggen negen slagen.

Dat is een klein verschil. Leuk, want iedereen maakt dus kans.

Dat Tiger eruit ligt is niet de enige verrassing. Wat te denken van de twee leiders.

De ene, Steve Marino (USA) stond op de reservelijst en wist vorige week nog niet dat hij mee mocht doen. Zijn vader moest in alle haast zijn paspoort opsturen.

De ander, Tom Watson (USA), is de 59-jarige senior die in 1977 won waardoor hij ieder jaar op een uitnodiging voor the British Open kan rekenen. Watson geniet van dit soort toernooien. Hij heeft alles gewonnen wat er te winnen valt en doet puur voor het plezier mee.

En ja, met hem wilde ik woensdag wel graag op de foto.

Een biertje teveel

Het is iedere avond racen om op tijd in het - reeds gereserveerde - restaurant te zijn. The British Open bepaalt onze dag. Er is nauwelijks ruimte. Vierentwintig uur is gewoon te weinig.

's Morgens om acht uur ontbijten we. Rond negenen zijn we op de baan. Daar gaat ieder zijns weegs. Zoonlief loopt met zijn favorieten mee.

P. en ik zoeken onze mooi plaatsen op en lopen wat tussen de bobo's en spelers rond op het verboden terrein.

Om zes uur ontmoeten we elkaar en drinken iets in het PGA-paviljoen. Je zoon is professional of niet. Zo zien we nog iets terug van onze investering.

Om zeven uur zijn we 'thuis'.

Dan moeten de ontbijt-en lunchlijstjes weer ingevuld worden, ik moet mijn e-mails checken/beantwoorden, probeer een blogje te maken en wil dolgraag douchen. Douchen om op te frissen of douchen om warm te worden.

Vanavond zaten we om acht uur aan tafel in The Rupee Room, een fantastisch Indiaas restaurant. Wij lieten ons verrassen door de kok.

De tafel naast ons meende ons ook te moeten verrassen. Op schreeuwerig gebral. Onze conversatie, die door moeheid toch al niet zo bijster sprankelend was, werd volkomen doodgeslagen door de buurtafel.

De heren en dame hadden twee pints of lager op. Dat was klaarblijkelijk een pint teveel.

Voordeel: snel betalen, wegwezen en op tijd onder de Schotse ruit.

Daviot House

Bij deze een welverdiende reclame voor dit geweldige guesthouse in Ayr aan de Schotse westkust - een uurtje rijden van Glasgow.

Alles klopt aan deze buitengewone bed & breakfast. De hele huis ruikt fris en schoon. De smaakvol gerenoveerde kamers zijn van alle gemakken voorzien. De locatie (op twee minuten lopen van het strand en restaurants) is super.

Gasten met auto's krijgen een parkingpermit.

Het ontbijtkeuzemenu is uitermate gevarieerd en overheerlijk bereid. De tafel is een feest om aan te zitten.

Daarnaast voorziet Linda Galli (op verzoek) haar gasten van uitgebreide lunchpakketten en is zij bereid uw was te doen.

Zij is een top gastvrouw en Sylvio een top gastheer.

Er zijn zes kamers, allen in verschillende Schotse ruit. De badkamers zijn uitgerust met heerlijk ruikende tutteltjes en dikke zachte handdoeken. Op ieder bed liggen drie verschillende kussens.

Aan comfort geen gebrek.

Door het hele huis is WiFi te krijgen. Voor de zekerheid is er op de eerste verdieping een versterker neergezet.

Opvallend is hoe er aan brandveiligheid is gedacht. Zie mijn eerdere BEKIJKSELS.

East, west - Daviot House best.

Practicedays

**********************************
Vanaf maandag tot en met woensdag kunnen de spelers oefenen. Normaliter zijn dat ontspannen dagen.

De spelers gaan met hun fans op de foto, geven handtekeningen, maken een praatje, een grapje en zijn benaderbaar.
Dat mag ook wel want de toeschouwers betalen veel geld voor de entree. De stemming is doorgaans relaxt.

Doorgaans!

Er is echter één uitzondering: Tiger Woods genaamd.

Wat ik gisteravond in de stampvolle pub (golfliefhebbers from all over the world zijn hier neergestreken) hoorde verbaast mij niets, maar maakt mij wel nog meer anti-Tiger.

Mijnheer is om zes uur 's morgens (zonder publiek, want de hekken gaan om acht uur open) gaan oefenen. Zo onttrok hij zich feitelijk aan zijn verplichting.
Nou ja, aan een sacherijnige Tiger is sowieso niet veel plezier te beleven.

Wat ik echt schandalig vind is dat hij zijn beklag heeft gedaan over het ontbreken van marshalls.(Marshalls zijn de ordebewakers/regelaars op de baan - het zijn vrijwilligers, veelal lid van clubs in de omgeving)

Tiger Woods mag dan de grootste golfer van de wereld zijn; voor zijn oefenrondje zou ik ook niet om vijf uur mijn bed uitkomen.

Schotland, de 4e dag

Het op tijd klaar krijgen van een vertelseltje wordt een nijpende zaak. Ik heb nauwelijks tijd en dat wordt de komende dagen alleen maar erger.

Tussendoor heb ik ook nog contact met de uitgever/vormgever over de achterflap van mijn boek. Godzijdank is er e-mail.

Als the Open aan de gang is vertrekken wij 's morgens rond achten om 's avonds tegen zevenen weer binnen te komen. Dan is het snel douchen en eten. Maar vooral ook drinken. Opwarmertjes, zo gezegd.

Restaurants/pubs heb ik al geboekt. Ayr zit vol bezoekers, spelers, caddies en medewerkers van het toernooi. Er worden veertigduizend plus =40.000+ mensen verwacht.

Vandaag begon goed. Mijn maag had zich behoorlijk hersteld. Het heerlijke ontbijt van Linda (zie de foto's) ging erin en bleef erin. BEKIJKSELS VAN VANDAAG (incl. onderschrift)

We maakten kennis met de andere (golf) gasten uit Ierland. Leuke mensen met eenzelfde liefhebberij - dat schept meteen een band.

Vervolgens naar onze Snoepy, die onverwacht nachtbezoek had gehad van wat zeemeeuwen. Manlief was des duivels. Van zijn blauwe schatje moeten ze afblijven.

Het was even zoeken naar een carwash, want vogelpoep bijt uit volgens P.

Maar een carwash hebben de Schotten niet nodig. Ze worden tenslotte dagelijks op showers getrakteerd.

Onze Snoepy kreeg wat van ons. Dakkie open, dakkie dicht.

De luchten waren wederom spectaculair. Wat eruit kwam mocht ons bespaard blijven.

Desondanks hebben we een waanzinnig mooie tocht door het binnenland gemaakt. P. liep al drie dagen te zeuren over Castle Douglas. Volgens hem een prachtig landgoed met kasteel van de National Trust. Dus via adembenemende binnenwegen reden wij naar Castle Douglas.

Wat een teleurstelling. Castle Douglas is de naam van een groot dorp. Niets meer en niets minder.

In ieder geval ben ik van het gezeur af.

Webstek

Er was een been geamputeerd vanwege slechte bloedvaten. Zodra ik dat nieuws hoorde heb ik hem nog een e-mailtje gestuurd waarin ik de hoop uitsprak dat hij spoedig weer in de tuin een joint kon roken. Helaas is het daar nooit meer van gekomen.

-------

Simon Vinkenoog (81) overleed na een hersenbloeding.

-------

Ik kan niet veel over hem schrijven. Ik weet niet eens meer of hij op mijn eindexamenlijst Nederlands stond.

Maar hij bracht mij wel altijd aan het lachen met zijn markante uitspraken en controversiële gedrag. Simon Vinkenoog wist wat 'genieten van het leven' inhield.

-------

Vooral zijn website bezocht/bezoek ik regelmatig. Ik hoop dat Edith Ringnalda (zijn 55-jarige vrouw) die voortzet met mooie herinneringen.

Het is een persoonlijke website en daarom erg leuk om te lezen.

-------

De hemel is een groot papaverveld.

Ill comes upo waur's back.

= it never rains, it pours.

Dat was het geval in het door P. uitgezochte gebied. Vandaag moest de reis richting Loch Lomond gaan. Onderweg zouden we een National Trust huis bezoeken.

Enfin, het lukte maar niet in mooi gebied te komen. Rond Glasgow is het om depressief van te worden. Eenmaal aangekomen bij het huis: Gesloten tot 14.30 uur.

Het was 12.30 uur.

Direct terug naar Ayr, want ik voelde me inmiddels hondsberoerd.

Gisteravond nam ik als dessert rubarb pie. Ik ben dol op rabarber, maar deze was ongezoet.

De - door mij toegevoegde - suiker veranderde niets aan de destructieve werking van de rabarber.

Gevolg: de halve nacht rechtop in bed gezeten. Het maagzuur wist zich met golven door het scheurtje in mijn middenrif te persen.

Vandaag maak ik fysiek een slechte dag door, wat ook meteen zijn uitwerking op mijn humeur heeft. Na drie uur slaap voel ik mij iets beter.

BEKIJKSELS (bijgewerkt en met onderschrift)

Cheery-bye the nou

A tee'd baw

= A success from the start.

Wat vervelend nou. Ik heb niets te melden.

Alleen dan dat het fijn is. Over het weer hoor je mij niet klagen. Dan moet je niet naar Schotland gaan.

Over deze B&B alleen maar lof en blijheid. Ik zal nog wat foto's maken.

Linda en Sylvio Galli (heeft ook een Italiaanse ijssalon) runnen hun supercomfortabele B&B op een professionele manier. Het ziet er allemaal smaakvol en brandschoon uit. 's Avonds geven wij op wat we voor ontbijt willen.

De tafel ziet er prachtig gedekt uit met echte (Schotse ruit) servetten. De vrolijke Sylvio bedient terwijl Linda de keuken bestiert.

Speciaal voor de British Open (wanneer de restaurants en pubs vol zitten) bieden ze lunchpakketten en een drie gangenmenu aan. Over service gesproken.

Het huis is volgeboekt. Vanmorgen was het erg gezellig in de eetkamer. Geen zin in geklets, ook geen probleem.

Ik ben gelukkig even af van het slechte beeld dat ik van B&B had. Dit doet de slechte ervaringen vergeten.

See ye efter!

Zeeturbulentie

Gisteren om drie uur sloten we aan in de speciaal geformeerde rijen voor de DFDS- ferry naar Newcastle.

De formaties waren duidelijk herkenbaar. Van rechts naar links, van groot naar klein. Maar ook qua hoogte werd een selectie gemaakt.
Vans, SUV’s, stationcars, auto’s met oma op het dak, auto’s zonder oma op het dak, met een fietsenstalling achterop, zonder fietsenstalling, met huisdieren aan boord en wij als de koekblikjes helemaal op links.

Het inschepen ging niet volgens een consequent patroon. Daarom duurde het ook twee uur eer we deck vier opreden. Volle bak met zo’n vierhonderd rijtuigen.

Het deed mij denken aan mijn vader die de kampeerwagen aan het inpakken was. Eerst het grote, zware spul en daarna de kleinere zaken. Maar zo nu en dan riep hij ‘en nu wat schoenen’. Dan werden er losse slippers en gympen als opvulling tussen de andere bagage gepropt.

In dit geval waren wij de schoenen .
Eenmaal aan boord vonden we snel onze weg naar de hut met uitzicht op zee. Deze overtocht duurt zestien uur en dan is slaapaccommodatie geen overdreven luxe. Een vierpersoons voor ons tweetjes.

De bedden waren uitstekend en opgemaakt met schone dekbedden. De douche functioneerde boven verwachting en aan ruimte hadden we geen gebrek.

Dankzij onze nekpleisters konden we de forse windkracht en de daarmee gepaard gaande deining trotseren.
Zitten en liggen was wel het beste. Zodra ik opstond leek het of ik dronken was en reikte ik van reling naar reling, evenals die andere duizend mensen aan boord: sommigen met zakjes – just in case.

We hebben gisteravond prima gedineerd in het vooraf (bij de boeking) besproken restaurant. De drankjes vonden wij razend duur. Het casino, de bioscoop en de live entertainment hebben wij voor gezien gehouden. Maar het is er allemaal.

Een retourtje IJmuiden - Newcastle (Noors schip met grotendeels Poolse bemanning) op deze manier (exclusief de drank) kostte ons €786,-

Het schip verlaten ging heel wat sneller. Hoewel.
Ons deck stond vast omdat het buitenluik niet open ging. Sterke mannen schroefden de fietsenrekken los die de twee decks scheidden.

Wij hadden het geluk dat Snoepy daarnaast stond, waardoor het P. met enig gemanoeuvreer lukte naar het andere deck te komen waarna we het schip konden verlaten.

Even kreeg ik een Harold of Free Enterprise moment.

Campingfeuilleton deel 6 (slot)

Met dank aan een zekere Mr. Feijenoord (hoe kan het ook anders) die deze serie zo perfect op YouTube heeft gezet.

Hopelijk komt mijn eerstvolgende Vertelseltje vanuit Schotland.

Campingfeuilleton deel 5

Campingfeuilleton deel 4

Inclusief een samenvatting van de delen 1,2 en 3

Campingfeuilleton deel 3

Campingfeuilleton deel 2

Campingfeuilleton deel 1

Vakantie/Golf

(Te veel) koffers staan gepakt, de laatste wasjes draaien en het strijkijzer doet haar werk.

Vrijdag gaan we naar Ayr in Schotland.

Volgende week donderdag start the British Open (golf) op de linkscourse van Turnberry. Wij zullen daar iedere dag bij aanwezig zijn.

Tot die tijd gaan P. en ik heerlijk toeren en veel zien. De laptop gaat natuurlijk mee. Er zal vast en zeker genoeg stof tot schrijven zijn: te beginnen met de overtocht.

Scoobseltjes

De twintig verzamelde blogjes, waarin onze allerliefste viervoeter een prominente rol speelde, zijn te vinden onder het label Scooby.

Dienstkloppers

**********************************************
Als het nieuws is dat Ad Melkert - oud-minister (Sociale Zaken, PvdA) en nu nog tweede man bij VN-Ontwikkelingsorganisatie UNDP, de nieuwe gezant van de VN in Irak wordt - dan laat ik dat voor wat het is.
Voor kennis aangenomen.

Dat Dick Scheringa het hoog op heeft met VVD' ers is wel opvallend. Na Gerrit Zalm en Frank de Grave mag nu Robin Linschoten het proberen bij DSB.
Voor kennisgeving aangenomen.

Laat ik mijn eigen nieuws maar brengen. Rotterdams nieuws.

Ik fietste over de Gerdesiaweg langs een horecagelegenheid. Mijn kettingkast maakte een raar geluid, dus stapte ik af en zette mijn fiets op het grasveldje naast het fietspad.
In de verte zag ik drie parkeerwachters aankomen. Een lege straat met parkeermeters, maar een overmacht aan drentelende ordehandhavers.

Er stopte een rood autootje voor het café. Een dame spoedde zich met een grote poster naar binnen. Ze had de dienstkloppers niet in de gaten.
Zij haar echter wel.
De heren zetten er de pas in. Nog voordat de dame terug was ontfermden ze zich over het enige vehikel in de straat: haar rode autootje.

Hooguit twee minuten is ze binnen geweest. Alleen maar om die poster af te geven. Ik hoorde de kroegbaas wanhopig een pleidooi voor haar houden.
Tevergeefs.
Regels zijn regels, wet is wet. De kas van Bos moet rinkelen.

Ik weet niet waarom, maar ik dacht meteen aan het taxislachtoffer in Amsterdam.

De opgekropte woede reageerde ik af op het achterwiel van mijn fiets. Die kreeg een ongenadig harde trap. Daarna vervolgde ik mijn tocht naar huis.

Zij een bon.
Ik een tik.

Manifest

Op Twitter las ik deze - desperaat ogende - oproep.

GEEF DE STAD TERUG AAN DE AMSTERDAMMERS

Als kick off organiseren we vrijdag 10 juli aanstaande een groot staand terras ergens in de binnenstad. Komt allen, we hebben beperkt drinken, dus neem zelf ook wat mee. Schrijf je in om Ai! Amsterdam te steunen! Kijk vrijdagochtend op deze site waar de actie plaats gaat vinden. Wees erbij als je stad je lief is!

Vanuit 010 wens ik het actiecomité veel wijsheid en succes!!

Man In The Mirror

Veel aandacht heb ik niet aan zijn overlijden besteed, dat deden anderen voor mij.
Ik was ook geen echte fan. Wel had ik mateloos veel bewondering voor Michael Jackson, de entertainer, de vernieuwer.
Bij deze mijn favoriete liedje: een lied met een boodschap.

Ook een lied met een dubbele moraal: had M.J. zelf maar eens wat vaker in the mirror gekeken. Of misschien heeft hij dat juist te vaak gedaan.

Anyway, ik heb vanavond zitten zappen tussen een mooie film en het eerbetoon aan M.J.

Waar het uiteindelijk allemaal om draait is zijn geld. Wie gaat dat krijgen?
Advocaten, maak uw borst maar nat.
Het wachten is op claims, de strijd om kinderen, het bewijzen dat het M.J's kinderen wel waren en nog meer van dat al.

'Dat al' waar ze in de VS zo goed in zijn. De dood van M.J. legt de familie geen windeieren. Het schijnt dat Neverland nu al schuldenvrij is.

De exploitatie van Michael vanaf zijn tiende jaar was weerzinwekkend. Ik vrees voor eenzelfde lot van 'zijn' drie kinderen.

Michaels leven was fake en daar was dit afscheid een mooie afspiegeling van.

Een show over Michael Jackson zonder Michael Jackson is bij voorbaat BAD.

Fun

Nul twintig

**********************
Grote kans dat ik nu mensen voor het hoofd stoot. Heeft u een groot 020-hart en een kort lontje? - sla dit blogje dan maar over.

We verlieten Rotterdam met stralend weer. Heerlijk, het dak kon eraf. Boven Schiphol hingen donkere wolken. Ook Amsterdam hield het niet droog.

Waarom ik mij niet op mijn gemak voel in Amsterdam?
Omdat mensen niet zichzelf zijn. Ze stellen zich aan. Ze willen artistiekerig doen en opvallen: de 'wij wonen in Amsterdam en daarom mogen wij ons zogenaamd vrij gedragen' attitude. Het 'je moet in 020 wonen anders hoor je er niet bij' gedrag irriteert mij mateloos. Het is van een grenzeloze onbenulligheid, vooral kenmerkend voor -en herkenbaar bij de import.

Het is een waardeloze stad met een dito bestuur. Er is werkelijk niets om trots op te zijn. Wel om je zorgen over te maken lijkt mij zo.

Daarom begreep ik de column van Hugo Borst ook zo goed.

We waren vanmiddag in de hoofdstad om een vriendin te bezoeken.
Ik zat met haar op een bankje voor het huis - komt haar straalbezopen buurman op ons af. Een afzichtelijke, onsmakelijke man voor wie ik naar de andere kant van de straat zou vluchten. Hij pakte ongevraagd mijn hand en mompelde iets onverstaanbaars. Waarschijnlijk zijn naam. Volgens mijn vriendin doet hij dat bij al haar gasten omdat hij zich close met haar voelt. De griezel. Het eerste wat ik wilde - en moest doen was mijn handen wassen.

Hij stalkt zijn buurvrouw en dringt zich lijfelijk aan haar op. Hoe zij daarmee omgaat is haar zaak, maar van mij moet hij afblijven. En dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt.
Echt waar, het vieze mannetje (Kees van Kooten) is er een lekker ding bij vergeleken.

Vervolgens gingen we bij een klein Indonesisch restaurant in de buurt eten.
Alles nog in de jaren zeventig. U kent dat wel: oranje en bruin. Op zich niets mis mee, als het maar schoon is.
Mijn vriendin voelde zich niet lekker dus wilden we een snelle en eenvoudige hap nasi eten. Naast de bar stonden twee bakjes kattenvoer. Aan het zien van die twee bakjes had mijn maag meer dan voldoende.
Toen er ook nog een witte vette kater op mij afkwam (waarom ben ik altijd de pineut terwijl ik die beesten verafschuw) had ik het helemaal gehad.

Op de (wandelende) terugweg werden we gepasseerd door een winderige fietser. Telkens wanneer hij een scheet moest laten lichtte hij zijn bips van het zadel op en ontsnapte er een knetterend geluid.

Wat was ik blij toen ik de borden 'Botlektunnel afgesloten' weer in zicht kreeg.

Ze is lekkerder

Dit blogje schrijf ik in navolging op ze is lekker, want vandaag heb ik de allerbeste haring gegeten. Schmidt heeft niet voor niets gewonnen.

Ze zijn kleiner van formaat, maar zo romig. Deze haring smelt letterlijk op je tong. Wat een klasse (apart)!! Voor €1,85, dus goedkoper dan bij 'mijn mannetje' op de Meent.

Een vriendin vroeg gisteren of ik vandaag de duik in de mensenmassa zou nemen. Ik was rond drieën bij Schmidt en werd als eerste geholpen.

Nu staat er ook een brigade van zo'n twintig man achter de toonbank, dus lang wachten hoef je nooit in deze zeebanketwinkel.

Wachten is trouwens ook niet erg. Ik kijk mijn ogen uit.

Niet alleen naar de fantastisch geëtaleerde vissen, maar ook en vooral naar de gasten/klanten. Het is IN om bij Schmidt te lunchen.

Comfortabel zitten is er niet bij. Je moet gezien worden aan de hoge bartafels met een glas Sancerre voor je snuffer. Een hele fles in zo'n imposante wijnkoeler maakt natuurlijk meer indruk.

Het is belangrijk om indruk te maken. Excusez-moi, maar bij Schmidt komt de nouveau riche van Rotterdam. Een hoog 'Vanessa/Louis Vuittongehalte.'

Een goede viswinkel is reukloos, zeggen ze mij.

Als je Schmidt binnenloopt denk je dat je bij Douglas terecht bent gekomen: (h)eerlijk.

Wie wat heeft opgespoten is niet te onderscheiden.

Visluchtjes zijn ongewenste luchtjes. Daar zijn genoeg grappen over gemaakt.

-----

Komt een vrouw bij de visboer..........................................

Fun

Kokker-ellen (15) Pavlova's

Voor een schaal vol Pavlova's:

3 eiwitten

125 gram fijne suiker

3 druppels citroensap

200 ml ijskoude slagroom

200 – 250 gram frambozen

Verwarm de oven op 120 graden.

Klop de eiwitten in een brandschone kom, met een elektrische mixer schuimig. Voeg lepel voor lepel de suiker toe. Ga 5 minuten door met kloppen tot het schuim dik en glanzend is. Voeg op het laatst citroensap toe.

Bekleed een bakplaat met bakpapier. Schep de meringue in een spuitzak met een kartelmondje. Spuit op de bakplaat 4 cirkels van zo’n 4 – 5 cm doorsnede, met een opstaand randje, zodat bakjes ontstaan.

Schuif de bakplaat op de onderste richel in de oven. Schakel de oven na 1 uur uit. Laat de pavlova’s rustig verder drogen in de afkoelende oven.

Klop de slagroom lobbig (beslist zonder suiker!). Vul de pavlova’s met de room en verdeel er de frambozen over.

De blog van Janneke Vreugdenhil is een van mijn favoriete kooksites. Niet alle recepten plaats ik, maar meringues vind ik onweerstaanbaar.

------------------------------------------------

Het schuimtaartje (in alle maten) als basis en de rest is fantasie.

Zelf vul ik ze (als dessert) met roomijs waarover mijn (eerder beschreven) roodfruitsaus gaat (of aardbeien) met een scheutje crème de framboise en een klodder ongezoete slagroom.

Yammie.