Eerste interview

****************************************
Toen ik vanmorgen rond half twaalf (geestelijk) uitgeput achter mijn laptop plofte had ik geen puf om te schrijven. De vele e-mails vol compassie en getoonde interesse nopen ertoe nu toch te vertellen hoe het eerste interview is verlopen.

Laat ik wat vragen uit de e-mails en telefoontjes prikken.

1. Heb je er een goed gevoel over?
Ja en nee. Dat nee is gebaseerd op onzekerheid.
Dit was iets anders dan in een relaxte omgeving over je boek praten. Vandaag werden mij directe, onvoorbereide vragen gesteld waar ik adequaat maar weldoordacht op moest zien te antwoorden.
Alles werd opgeschreven.

Vooral met 'suggestieve' vragen had ik moeite. Ik kan mij niet verplaatsen in mijn moeder, mijn man of mijn zoon. Dus met vragen als "wat zouden zij...." of "denk je dat zij....." kon ik niet zoveel.

2. Moeilijk omdat de journalist het boek niet gelezen had?
Ja, want er was totaal geen (wederzijdse) herkenning. De interviewer wist nul komma nul van mijn boek. Lastig, heel lastig: het is een complex verhaal.

Zijn interpretatie van mijn antwoorden klopte niet altijd. Dan moest ik hem corrigeren of mijn uitleg anders verwoorden.

Van niks naar een goede beeldvorming, die hij weer over moet brengen op zijn lezers -'t is zijn keuze geweest het zo te doen.
De vaste lezers van Vertelsels weten tien keer meer.

3. Persoonlijke vragen?
Natuurlijk. Daar had ik ook geen moeite mee, al moest ik er wel telkens op hameren dat "Weg van mijn moeder" een roman is. Het is geen autobiografie en ook geen historisch naslagwerk.

De lezer haalt er voor zichzelf de belangrijkste thema's en gevoelens uit. En het is aan de lezer om te bepalen wat de titel symboliseert.

4. Was het wel een prettig interview?
Ja, dat was het zeker. We zaten in een stil hoekje van café Melief Bender. Een mooie, historische en bekende locatie van en voor literair Rotterdam.
Ik vond hem bovendien een uiterst plezierige interviewer.

5. Wanneer kunnen we het lezen?
Volgens mij staat het volgende week in de Echo. Wel heb ik gevraagd het "voor" te mogen lezen, juist omdat ik het gevoel heb dat niet alles goed is overgekomen of begrepen.
Maar daar kan ik mij schromelijk in vergissen.

6. Foto?
Hahaha, ja.
Ik hing als een soort fotomodel tegen het beeld van Koos Speenhoff. Het bevreemdde mij achteraf wel dat ik helemaal geen gêne voelde. De Oude Binnenweg is nou niet bepaald een uitgestorven straat.

Ondanks de lichte onzekerheid ben ik blij met dit interview en de aandacht voor mijn boek. Nu weet ik ook wat mij de volgende keren te wachten kan staan.

Oefening baart kunst.
*************************************************