Nee, geen filmbespreking maar het ooggetuigenverslag vanuit hotel Messeyne in het doolhof Kortrijk. Wij zijn op weg naar Honfleur. Dit is ons maandelijks uitje.
Messeyne is een heerlijk hotel. Het monumentale pand herbergt een even stijlvol hotel. Een zakelijk hotel met een vrouwelijke touch. Het onbreekt ons aan niets.
De kamers zijn groot en comfortabel.
Alleen die weegschaal in de badkamer. Moet dat nou?
Sta je je tanden te poetsen -na een heerlijk diner in het niet echt gezellige, maar zeer goede restaurant - kijkt die kiloteller je satanisch aan.
Onze ober was iemand met (volgens mij) een enorm minderwaardigheidscomplex. De correctheid kan ook doorslaan naar arrogantie.
Daar had deze man last van. Het liefst wilde hij aan tafel zitten.
In dit geval moest ik er ontzettend om lachen.
De tafel naast ons was Franstalig. De eigenares van het hotel had daar geen enkele moeite mee en sprak van meet af aan haar gasten in hun moederstaal aan.
De ober kon het niet laten. De taalstrijd, dacht ik bij mijzelf.
P. en ik stopten onze conversatie om het allemaal goed te kunnen volgen. De gasten durfden niets te zeggen. Ze lieten zich overrompelen door de hautaine ober.
Echter, toen hij met de wijn voor het hoofdgerecht kwam en zijn tekst opdreunde in onvervalst Vlaams, waagde één van de dames het. In gebroken Vlaams legde ze uit dat de andere drie gasten hem niet verstonden en of hij het alsjeblieft in het Frans kon herhalen. Volgens mij deed ze het in haar broek van angst, maar haar verzoek werd direct ingewilligd.
In rap Frans legde de ober uit wat ze te drinken kregen.
Na tien minuten kwam hij onze vuile borden weghalen. Wij negeerden hem.
De bescheiden Franstalige dame draaide zich om en tikte hem zachtjes op zijn rug.
Hij keek verstoord om.
"'T is herrug lekhur oor."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten