AD in de achtervolging

*********************************************************
Moet ik uitleggen dat de kop humoristisch, ironisch of cynisch is bedoeld? Dat ik dat überhaupt nog kan opbrengen.

Op de laatste passage van mijn vorige blog kwam reactie. Die plaats ik.
Sportiviteit is mij niet vreemd, al merk ik op dat ik het aan niets en niemand verplicht ben.

Dat is mijn persoonlijke mening. De leiding ziet er geen verhaal in voor een niet-cultuurpagina. Ik zeg niet voor niets dat alleen in uitzonderlijke gevallen een interview op een niet-cultuurpagina zal verschijnen.

Sorry. Ik ben slechts een boodschapper. Vind het persoonlijk ook heel erg dat er in de nieuwe krant zo weinig ruimte overblijft voor literatuur.

Nogmaals: het interview en dus publicatie heb ik niet toegezegd. Ik heb toegezegd je boek te lezen en er bij je op terug te komen. Ik heb gepolst of je in bent voor een interview. Vind dat wel iets anders dan een belofte.

Snap dat je heel verdrietig bent. Maar je opmerking dat gedane toezeggingen niet worden nagekomen gaat me te ver. Dat is eenvoudigweg niet waar.

Tot deze week had een interview nog gekund. Maar er rust een embargo op je boek tot 8 september.

Groeten
xxxx

Laat ik de desbetreffende passage nogmaals plaatsen.

.....Op 31 augustus ben ik terug uit Italie. Neem dan direct contact met je op. Ben jij begin september beschikbaar voor een interview?........

Sorry, maar ik ben geen tussen-de-regels-lezer.
Ik had dit dus niet mogen interpreteren zoals ik heb gedaan.

.............Die beslissing kan ik pas nemen nadat ik het boek heb gelezen. Op basis van je boek zou je een interview zeker verdienen, het is prachtig,.....................

Op dit moment weet ik niet meer wat links of rechts is.

AD draait cultuurkraan dicht

******************************************************************
Ruim een maand geleden werd ik per e-mail benaderd door een journalist van de cultuurredactie van het AD Rotterdams Dagblad.

Zo begon het:

21 juli
Beste Ellen ten Bruggencate,

Val maar meteen met de deur in huis:

Ik heb je naam en mailadres doorgekregen van YYYYY Van hem heb ik begrepen dat je in september debuteert als schrijfster. YYYYY maakte me nieuwsgierig.

Ik zou graag een drukproef ontvangen, maar ik heb geen idee bij welke uitgeverij je bent aangesloten en wat de titel is van je boek.

Zou je me verder willen helpen?

Dank, veel dank.

Met vriendelijke groet,
xxxxxx

Ik gaf het adres van mijn uitgever door.

25 juli
Hallo Ellen,

Ik heb van je uitgeverij een drukproef gekregen. Omdat er een embargo op zit tot -uit mijn hoofd gezegd- 8 september, kan ik er voor mijn vakantie niets mee. De drukproef gaat in mijn koffer mee naar Italie.

Op 31 augustus ben ik terug uit Italie. Neem dan direct contact met je op. Ben jij begin september beschikbaar voor een interview?

Hartelijke groet
xxxxxxxxxxxxxxx

Het rommelt bij die krant. Kwalitatief holt het AD achteruit.
Vandaag kwam deze e-mail en draaide mijn maag letterlijk om.

Hallo Ellen,

Ik heb een ontzettend spijtige mededeling voor je. We kunnen geen aandacht besteden aan je boek. Sorry, veel sorry.

Vanaf maandag verschijnt er een nieuwe krant. We zijn daarnet bijgepraat door de leiding. De cultuurpagina's bestaan vanaf maandag uitsluitend uit uitgaansverhalen. Literatuur past daar helaas niet op.

In een enkele, zeer uitzondelijk geval krijgt een schrijver een interview op een niet-cultuurpagina.

Vind het heel rot. Had graag over je boek geschreven, maar ik heb me te houden aan het beleid van de krant.

Wens je heel veel succes met Weg van mijn Moeder.

Hartelijke groet
xxxxxxxxxx

Vervolgens:

Begrijp je teleurstelling. Kan niet meer dan mijn oprechte excuses aanbieden.

Wens je het allerbeste!

xxxxx

En toen deze (waar ik op zich ook wel weer blij mee was):

Voor de goede orde:

Ik heb toegezegd dat ik je boek zou lezen in mijn vakantie en dat ik na mijn vakantie contact met je zou opnemen. Ik heb gevraagd of je beschikbaar bent voor een interview, als mogelijkheid, ik heb niet gezegd dat ik een interview zou doen. Die beslissing kan ik pas nemen nadat ik het boek heb gelezen. Op basis van je boek zou je een interview zeker verdienen, het is prachtig, maar er is eenvoudigweg geen ruimte in de krant. Ik heb mijn best voor je gedaan bij de leiding. Sorry.

Uit piëteit laat ik de namen weg.

Piëteit met wie, met wat?

Piëteit leidt bij mij tot boosheid en verdriet. En lichamelijk tot misselijkheid.

Piëteit?? Is dat ook niet afspraken nakomen?

Het beleid bij het AD houdt blijkbaar in: Gedane toezeggingen komen wij niet na!

De journalist vond "Weg van mijn moeder" prachtig.

"AD, zet mij dan maar op de "niet cultuur pagina!!"

Down memorylane

De moeder van alle popfestivals.

OPROEP!!!!!!!!!!

*********************************
Heeft iemand iets over mijn roman "Weg van mijn moeder" gelezen in een weekblad of krant???

Ik was vanmiddag bij een verjaardagslunch. Daar beweerden drie mensen iets over mij/mijn boek gelezen te hebben. Ze konden alleen niet meer reproduceren waar en wanneer.

Er zou in een weekblad een aankondiging hebben gestaan van vier vrouwelijke nieuwkomers in de schrijverswereld, waaronder mijn persoontje. Iemand anders had het over een recensie.

Natuurlijk brand ik van nieuwsgierigheid. Ik verzamel alles!!

Foto's, krantenknipsels, e-mails, brieven, noem maar op.

Wie oh wie................................................

Eettip

In het kader van de Restaurant Week testen wij drie (voor ons nieuwe) restaurants. Na de teleurstelling bij Azzia (zie 26/8) was het nu de beurt aan een "andere" Italiaan.

ABACANTO in het Scheepvaartkwartier is wat eten betreft zeer de moeite waard. Het driegangenmenu van €26,- (er gaat €1,- naar een goed doel) was uitstekend. Prettig in dit restaurant was dat we konden kiezen tussen vlees en vis. De Tiramisu was onbeschrijflijk heerlijk en supervers.

-------

Over het eten niets dan lof. Het is een sfeervol restaurant. Grote bar, open keuken, veel pluche, gedimd licht. Misschien te sfeervol voor sommigen, al dat rood en die jazzbeelden op de muur. Apart is het zeker.

En toch maak ik geen omweg voor dit restaurant. Ik kan kort uitleggen waarom.

We kwamen om half acht binnen en gingen om half tien weg. Twee uur voor een driegangenmenu.

Handig zo'n open keuken, je kunt alles volgen. De gerechten werden from scratch klaargemaakt. Dat proefden we ook - zondermeer verrukkelijk. Maar het duurde allemaal veel te lang.

Het lag niet aan de bediening. Die stond ongeduldig te trappelen om uit te serveren.

Toen we vanuit het Scheepvaartkwartier de Scheepstimmermanslaan inliepen stuitten wij letterlijk op schaars geklede dames. Voor bars en cafés met suggestieve namen boden ze uitgegeten mannelijke restaurantsbezoekers nog een alternatief toetje aan. "Lekker uitbuiken, schatje?"

Ik trok P. mee, weg uit dit erotisch, gastronomisch kwartier.

Hij keek me teleurgesteld aan. "Mag ik niet eens kijken?"

"Nee, wij gaan thuis spijsverteren."

Dynastie

Aan het overlijden van Edward - Ted - Kennedy heb ik geen aandacht besteed. Gewoon vergeten.

De Kennedy's hebben mij altijd geïntrigeerd. Ik spaarde in mijn jeugd zelfs foto's van ze.

In zo'n grote familie is het bijna onvermijdelijk dat er wel eens iets gebeurt.

-----

De mooie jongen Ted, het kleine broertje van…………..

Ik denk dat hij daar lang onder geleden heeft. Hij was niet de slimste van het stel, maar werd gepusht door zijn machtslustige vader.

Brokkenpiloot Ted was vaak in het nieuws vanwege zijn onfortuinlijk aflopende escapades. Pas in de jaren negentig werd hij als politicus serieus genomen, het kleine broertje van…....

Hij werd na de dood van Bobby de nestor van de familie, het hoofd van een dynastie. Er zijn nu nog zussen over, en natuurlijk de kinderen.

Er volgt vandaag ongetwijfeld een grote familiereünie op de begrafenis.

Zo gaat dat meestal bij begrafenissen.

-----

In het geval van de Kennedy's kunnen ze Carnegie Hall wel afhuren.

Tweede interview

*******************************************
We, de journalist en ik, hadden gekozen voor een locatie in Kralingen - daar waar het verhaal zich afspeelt. Het werd Taste, aan de Kralingse Plas.

Vanwege het stormachtige weer was ik bijtijds van huis gefietst. De journalist was er nog niet, dus zocht ik een relatief windvrij plekje op het grote, lege terras.

Er stonden koppen op het water.
Twee tieners kregen zeilles. Ze sloegen om de haverklap om. Het begeleidende rubberbootje week niet van hun zijde. Ik dacht aan Laura van dertien die alleen de wereld rond wil zeilen.

Toen liep de journalist het terras op en verhuisden wij naar binnen. De wind maakte te veel herrie.

Er was niemand in het etablissement. Nou ja, op acht man personeel na.

Ik hoorde muziek en vreesde dat dat storend zou zijn.
Maar al bij de eerste zin was ik mij niet meer bewust van de omgeving. Ineens was mijn glas leeg. Ik verloor mijzelf in het gesprek - tot de laatste zin.
Evenals na het eerste interview was ik bekaf en leeg.
Overgeconcentreerd? Gek, daar heb ik op school nooit last van gehad.

Toen we onze drankjes betaalden was er één tafeltje bezet. Ik rook verse, zoute frietjes.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Tot mijn grote verbazing, maar vooral vreugde, had hij mijn boek bij zich. Dat zag er behoorlijk belezen uit. Een voorbereide journalist, dat scheelt. Ja, dat scheelt aanzienlijk.
"Van de dames van Amesz," lachte hij.

Mijn spontane vraag "wat vond u ervan?" overviel hem.
Het schoot meteen door mijn hoofd: Jezus, El - dat kan je niet doen. Hij is de vragensteller.

Maar hij was de eerste 'buitenstaander' die Weg van mijn moeder had gelezen. Ik was benieuwd naar zijn leeservaring, zijn mening. Sterker nog, en dat verbaasde mij, ik wilde zijn kritiek horen.

Leuk zo'n gesprek vanuit een heel andere invalshoek.

Mijn roman werd gelukkig niet ontleed. De vragen gingen niet over fictie of non-fictie, over autobiografisch of historisch. Nee, het interview stond in het teken van het verhaal en mijn schrijfstijl.

Hier was duidelijk sprake van herkenning. Desondanks heb ik ook nu weer om inzage vooraf gevraagd.

Interview één en twee zal ik natuurlijk op Vertelsels plaatsen.

Op naar nummer drie.

Uitspraak

Ouders Laura houden voogdij
28.8.2009 - 12:07
UTRECHT (ANP) - De ouders van Laura Dekker behouden het gezag over hun dochter, die een solo-zeiltocht rond de wereld wil maken. De kinderrechter in Utrecht vindt dat de ouders niet slecht zijn omdat ze de plannen van hun kind steunen, maar ze heeft het gezag wel ingeperkt door Laura voorlopig onder toezicht van Bureau Jeugdzorg te plaatsen.
De rechter vindt dat een zeiltocht van twee jaar zóveel afwijkt van wat een gemiddeld 13-jarig meisje meemaakt, dat een ernstige bedreiging van Laura's ontwikkeling te verwachten is. Ook zet ze grote vraagtekens bij Laura's vermogen om met extreme omstandigheden om te gaan.
De Raad voor de Kinderbescherming spande de rechtszaak aan, omdat ze het onverantwoord vindt dat het meisje de reis van twee jaar in haar eentje maakt.
De voorlopige ondertoezichtstelling geldt voor twee maanden. Half oktober moeten enkele onderzoeken naar de situatie en naar Laura zelf zijn afgerond. De kinderbescherming moet concreet laten zien waarom Laura volgens haar de reis niet zou moeten maken. Ook heeft de kinderrechter een kinderpsycholoog aangesteld om de zeilster te onderzoeken. Op basis van die onderzoeken bepaalt de kinderrechter eind oktober of Laura langer onder toezicht van jeugdzorg moet blijven. BRON

---------

Een vraag die mij (juridisch niet onderlegd) bezighoudt: wat als Laura zich nu laat uitschrijven en naar Nieuw-Zeeland vertrekt? Of kan dat niet omdat het onder de rechter ligt?

Ik ga niet herhalen wat ik eerder over deze 'zaak' heb geschreven. De foto spreekt boekdelen.

Het trotse lachen is de vader van Laura wel vergaan.

Ik zie een zweterig gelaat en verwarde, afwezige ogen. Hoe snel kunnen er rimpels optreden.

De man is binnen no time grijs.

Groot onderhoud

.................................................is er vandaag aan mijn hoofd gepleegd.

Mijn knappe, jonge, creatieve, frivole kapper, nee sorry topstylist en bedrijfsleider Dennis de Haan van Rob Peetom (Meent) heeft er weer eens behoorlijk het mes in gezet.
Hij is lekker aan het snoeien geweest.

Dennis is de beste kapper, nee sorry hairstylist, die ik ooit heb gehad. Een Kunstenaar met schaar en mes. Eindelijk eens geen kapper, nee sorry topstylist, die vraagt "wat mot er gebeuruh?"

Dennis heeft maar één doel: zijn klanten mooi maken. De Rob Peetoom groep gaat uit van de klant, niet het modebeeld. Je gaat dus niet met een standaardkapsel naar huis. Okee, daar betaal je ook geen standaardprijs voor.

Gelukkig kan ik gemiddeld zo'n twee maanden wegblijven, dus dat compenseert de kosten aanzienlijk. Voor een gratis servicebeurt (pony en achterkant bijknippen) kun je zo binnenstappen.
----------
Vandaag heb ik interview één "voor"gelezen. Mijn vrees werd bewaarheid, er moest het nodige gecorrigeerd worden. Ik weet niet of de journalist daar blij mee was. Maar het gaat om mijn boek dat goed uit de verf moet komen.
----------
Morgenmiddag staat interview twee op het programma. Zien hoe ik dat ervan afbreng.

Aan mijn haar, nee sorry coiffure zal het in ieder geval niet liggen.

Eerste interview

****************************************
Toen ik vanmorgen rond half twaalf (geestelijk) uitgeput achter mijn laptop plofte had ik geen puf om te schrijven. De vele e-mails vol compassie en getoonde interesse nopen ertoe nu toch te vertellen hoe het eerste interview is verlopen.

Laat ik wat vragen uit de e-mails en telefoontjes prikken.

1. Heb je er een goed gevoel over?
Ja en nee. Dat nee is gebaseerd op onzekerheid.
Dit was iets anders dan in een relaxte omgeving over je boek praten. Vandaag werden mij directe, onvoorbereide vragen gesteld waar ik adequaat maar weldoordacht op moest zien te antwoorden.
Alles werd opgeschreven.

Vooral met 'suggestieve' vragen had ik moeite. Ik kan mij niet verplaatsen in mijn moeder, mijn man of mijn zoon. Dus met vragen als "wat zouden zij...." of "denk je dat zij....." kon ik niet zoveel.

2. Moeilijk omdat de journalist het boek niet gelezen had?
Ja, want er was totaal geen (wederzijdse) herkenning. De interviewer wist nul komma nul van mijn boek. Lastig, heel lastig: het is een complex verhaal.

Zijn interpretatie van mijn antwoorden klopte niet altijd. Dan moest ik hem corrigeren of mijn uitleg anders verwoorden.

Van niks naar een goede beeldvorming, die hij weer over moet brengen op zijn lezers -'t is zijn keuze geweest het zo te doen.
De vaste lezers van Vertelsels weten tien keer meer.

3. Persoonlijke vragen?
Natuurlijk. Daar had ik ook geen moeite mee, al moest ik er wel telkens op hameren dat "Weg van mijn moeder" een roman is. Het is geen autobiografie en ook geen historisch naslagwerk.

De lezer haalt er voor zichzelf de belangrijkste thema's en gevoelens uit. En het is aan de lezer om te bepalen wat de titel symboliseert.

4. Was het wel een prettig interview?
Ja, dat was het zeker. We zaten in een stil hoekje van café Melief Bender. Een mooie, historische en bekende locatie van en voor literair Rotterdam.
Ik vond hem bovendien een uiterst plezierige interviewer.

5. Wanneer kunnen we het lezen?
Volgens mij staat het volgende week in de Echo. Wel heb ik gevraagd het "voor" te mogen lezen, juist omdat ik het gevoel heb dat niet alles goed is overgekomen of begrepen.
Maar daar kan ik mij schromelijk in vergissen.

6. Foto?
Hahaha, ja.
Ik hing als een soort fotomodel tegen het beeld van Koos Speenhoff. Het bevreemdde mij achteraf wel dat ik helemaal geen gêne voelde. De Oude Binnenweg is nou niet bepaald een uitgestorven straat.

Ondanks de lichte onzekerheid ben ik blij met dit interview en de aandacht voor mijn boek. Nu weet ik ook wat mij de volgende keren te wachten kan staan.

Oefening baart kunst.
*************************************************

Eettip

In het kader van Restaurant Week (zie 21 augustus) hebben bij vanavond bij Azzia (met de omgekeerde Z) het €25,- menu gegeten.

Azzia krijgt goede tot zeer goede recensies. De bediening is erg vriendelijk. Het oogt allemaal proper.

Laat ik het diplomatiek stellen, want ik wil en kan dit restaurant niet afkeuren.

De gerechten worden overvleugeld door specerijen. Over het eten en de inrichting: SMAKEN VERSCHILLEN.

De onze is het in ieder geval niet.

Interview(s)

Mijn uitgever heeft een persbericht doen uitgaan naar meerdere media. Nee, ik koester geen (valse) hoop. DWDD en Paul & Witteman zitten niet op ten Bruggencate te wachten.

Maar voor een debutant als ik is alles spannend nieuw(s) en dat deel ik graag met mijn trouwe Vertelselsschare. Morgenochtend bijt de Echo (een lokaal Rotterdams weekblad) het spits af.

Vanmiddag trof ik de stem van een Sterjournalist op de voicemail met een verzoek om een vraaggesprek.

Vervolgens staat er begin september een interview met een groot landelijk ochtendblad op stapel.

Eerlijk, mijn grootste wens en enige doel was: een boek uitgegeven krijgen bij een echte uitgeverij.

Dit zijn de mandarijntjes op de taart. Ik hou namelijk niet van kersen.

Daar is straks een meisje loos

******************************************************************************
Om een record te verbeteren wil de dertienjarige Laura Dekker de wereld rondzeilen. Jeugdzorg is in de mast geklommen en eist tijdelijk de ouderlijke macht.

Ik heb geen sympathie voor deze zaak. Het meisje heeft drie paspoorten: Nederlands, Duits en Nieuw-Zeelands. Ze zal zich hier dus wel uit laten schrijven en naar het zuidelijk halfrond verdwijnen.

Het nieuws halen was vast een vooruitzicht van de familie Dekker. Maar niet op deze manier.

Toen ik dertien was had ik ook dromen.

Toen ik dertien was stapte ik in de moeilijkste periode van mijn jeugd, de puberteit.

Vanavond hoorde ik bij K&vdB heftige pleidooien om dit meisje haar gang te laten gaan. Ik vind het ronduit belachelijk. Afgezien van het feit of ze het fysiek en geestelijk aan kan.

Een dertienjarig meisje hoort in de tweede klas van de middelbare school te zitten, temidden van andere pubers met wensdromen.

Bittere wraak

Bron:
http://www.hpdetijd.nl/2009-08-19/opgehemeld-martin-bril

Rancune-journalistiek

Er is door mij genoeg aandacht aan besteed. Als ik mijn 'oude' blogjes teruglees wordt mijn mening alleen maar versterkt: wat wonen er veel kinderen in columnistenland.

Voor het label MEDIA heb ik blogjes geschreven over ruzies tussen journalisten en columnisten.

Zwagerman, Holman, Pam, Groenteman, Radhakishun, ze komen allemaal voorbij. Allemaal op elkaar hakkend, over elkaar buitelend.
Lachwekkend gekibbel. Maar wel inhoudelijk gekibbel.

Deze week heb ik mij verbaasd over HP/de Tijd. Stomverbaasd.

Sinds de redactiewissel had ik het weekblad niet meer gelezen.

HP/de Tijd verkeert in zwaar weer en doet er alles aan om de verkoopcijfers op te krikken.

Lees het stuk van Jan Zandbergen, die duidelijk de frustraties van zich afschrijft - over de koude ruggen van onder andere Martin Bril en Theo van Gogh.

Ook voormalig hoofdredacteur Steenhuis wordt geciteerd. Verbazingwekkend.

(Ik had problemen met het scannen - zie volgende blog)

Van Zandbergen zal ongetwijfeld gelijk hebben, de feiten laten spreken - maar erg kies vind ik het niet. Temeer daar het persoonlijke vetes betreft. Over de creatieve kwaliteiten van Van Gogh of Bril wordt niet gerept.

Daarin overstijgen zij Jan Zandbergen immers.

Mexflu - vervolg

*************************************
Onze (inval)huisarts bleef hardnekkig volhouden dat hij handelde zoals de G.G.&G.D. hem adviseerde. Althans dat vertelden zijn twee assistenten ons.

Echter, als u goed heeft meegelezen weet u wat de G.G.&G.D. mij gezegd heeft. Het ging over een receptje Tamiflu voor iemand die in de risicogroep valt - mijn echtgenoot.

In een van mijn laatste mails aan de dokter heb ik hem aangesproken op zijn verantwoordelijkheid als behandelend arts. De G.G.&G.D. geeft advies, maar legt hem niets op. Hij doet anders voorkomen.

Ook heb ik hem gevraagd of hij wel wist wat CLL was. Dat klinkt cynisch, maar het is zo dat veel medici onbekend zijn met deze leukemievariant.

Hoeveel meer kun je in de risicogroep vallen. Wij kregen nota bene op onze reizen altijd kuurtjes antibiotica mee van onze (overleden) huisarts.
We komen beiden uit artsengezinnen, en zijn niet achterlijk. Die kuurtjes hebben we nooit hoeven gebruiken (even afkloppen).

Deze week stond er ineens een ingesproken bericht op de voicemail van P. Een stotterende huisarts die toch Tamiflu voorschrijft. "Want ja, in uw geval............"

Tot vier keer toe herhaalde hij dat de assistente naar behoren had gehandeld.

Dat is ons probleem niet. Wij zijn afhankelijk van de beslissing die de dokter neemt.

Voor onze vakantie in oktober zullen wij een beroep doen op de Tamiflu. Tenzij de vaccinaties dan al gegeven zijn.

Het is wennen aan een nieuwe (onzekere) huisarts. Wij missen de oude, die altijd op zekerheid handelde.

Ook in deze is het een kwestie van wederzijds vertrouwen. Daar zijn geen pilletjes voor.

Eettip(s)

Volgende week (vanaf 24 augustus) is het de landelijke Restaurant Week. Hier doen zowel dure als goedkope restaurants aan mee. Driegangenmenu's voor € 25,-.

Tel uit je.........

IM Pieter Lutz

Van drie unieke, getalenteerde Rotterdamse broers, de dingen die voorbij gaan.

Amesz

Eindelijk is de vernieuwde website van boekhandel Amesz klaar en prijkt mijn eigen naam in grote letters op de openingspagina.

-------

<=== Ook op meerdere verkoopsites is "Weg van mijn moeder" te vinden. Links een kleine greep.

Er staat een doos versgeperste boeken bij mijn uitgever Aspekt klaar voor transport naar Amesz.

Op 12 september hoop ik er veel te signeren. Manlief verraste mij met een prachtige pen.

Mijn vader zou zeggen: "Ellen, het materiaal is okee."

"Ja pap, nu de inspiratie nog."

Kokker - ellen (16) Tarte tatin

Vandaag heb ik een Tarte Tatin à l'improviste gemaakt die ik met een gerust hart durf aan te bevelen.

Op de foto is te zien welke vorm ik heb gebruikt (boterkoekvorm van Tefal).

Beboter de hele vorm van binnen.

Strooi ruimschoots donkerbruine suiker over de bodem.

Leg er rijkelijk partjes appel op (Elstar of Golden Delicious). Ik nam 3 Granny Smiths. (eventueel wat kaneel)

Maak een dakje van (boter)bladerdeeg.

Bestrijk dat met eigeel en prik er gaatjes in.

Zet het blik in het midden van een voorverwarmde (180 graden) oven.

Bak tot de korst goudbruin is.

Stort de Tarte op een groot bord. De korst is nu de bodem.

Natuurlijk kunt u de Tarte Tatin besprenkelen met Calvados en aansteken.

Wij dronken er een glaasje van het goddelijk appelvocht bij.

Roomijs of kaneelijs met of zonder zacht geslagen room, het kan allemaal.

Hier hoef je niet voor naar Normandië. Ik doe bij deze een bekentenis. Wij aten samen de hele taart op.

Ontegenzeglijk yammie.

Geen sex, geen eten

*************************************************
Een shi’itische Afghaan mag zijn vrouw geld en voedsel onthouden als zij niet aan zijn ‘redelijke seksuele verlangens’ wil voldoen. Dat staat in een omstreden wet die vorige maand door president Karzai per decreet is afgekondigd. Dat ging geruisloos, want anders gaan die mensenrechtenorganisaties zo moeilijk doen.

En ja hoor, Human Rights Watch heeft het inmiddels veroordeeld. Volgens die organisatie voert Karzai dit soort wetten door om steun te krijgen van een machtige shi’itische leider. BRON

Het is vechten tegen de bierkaai, daar in Afghanistan. "Onze jongens" doe hun uiterste best onderwijs voor meisjes te beschermen tegen Talibanaanvallen.

Hoezo democratie?

Een democratisch Afghanistan is een utopie. Een utopie is een abnormaal toekomstbeeld -droombeeld -heilstaat -luchtkasteel -onbereikbaar -waanvoorstelling - schijnbeeld -onverwezenlijkbaar droombeeld -onverwezenlijkbaar iets -onbereikbaar ideaal -illusie -ideaal -hersenschim -fata morgana -denkbeeld.

Van berichten als hierboven word ik moedeloos.

Stoppen met roken

Dat heeft mijn vriendin M. zich vandaag voorgenomen. Ik geloof niet dat het de eerste keer is.

Zelf ben ik in 2002 tegelijk met zoonlief gestopt. Met z'n tweeën gaat het veel makkelijker. Je kunt elkaars hand vasthouden. En je kunt elkaar knijpen.

-----

Ik kan M. niet helpen. Ze valt met haar anderhalf pakje per dag in de klasse zwaargewichten.

Het wordt dus afzien, ook voor haar liefhebbende echtgenoot, de poezen en madame Tokkie.

Prachtig als het lukt, maar ik ben reëel en wacht op de eerste zucht met smoezen.

Pisbel

******************************
Sorry, ik kan het niet laten. Deze aanvulling op gekte mag ik u niet onthouden.

Vanmiddag stopten wij bij een P aan de Autoroute voor een broodje camembert en een plas.

Ik zal trachten het sanitair blok in woorden uit te tekenen.
Links een deur waarachter zich een wc bevond, rechts een deur met dezelfde inrichting en daartussen twee halve saloondeurtjes waarachter twee urinoirs hingen.

Alle mannen pakten de gewone deuren. P. ook.

Toch waagde een Belg (het kan ook niet anders) zich achter de klapdeurtjes. Ik zag twee gespierde kuiten in spreidstand staan en hoorde een gezond gekletter in de hangbak.

Verbluffende waarneming: de man had zijn piemel in de linkerhand en zijn GSM aan zijn rechteroor.

Dat noemen ze leuteren.

Weer thuis

Toen ik vanmorgen wakker werd kreeg ik één oog niet meer open. Weer een cadeautje van een bloedliefhebber.

Beneden bij de receptie gekomen leek ook daar een douche open te staan. De waterleiding was gesprongen. Zolang de gasten nog onder de douche stonden, tanden poetsten of de wc doortrokken konden ze niets ondernemen.

Met weemoed vertrokken wij uit Honfleur.

------

Ergens halverwege België haalden we (laat ik het voorzichtig omschrijven) wat oudere auto's in. Vroeger noemden wij die Turkenbakken: grote auto's uit de jaren zeventig.

Anno 2009 mag je dat niet meer zeggen.

------

Zeven passagiers in een Mercedes (voor één retourtje aangeschaft, daarna kan hij naar de sloop), oma op het dak en een achterbumper die gedurende 2000 kilometer ongetwijfeld het wegdek eens geraakt zal hebben: Medelanders op terugreis vanuit hun mediterrane moederland.

------

Bij het eerste tankstation op Nederlands grondgebied moest ik plassen. Hoge nood.

Iemand anders had ook hoge nood. Hij spreidde zijn kleedje tussen de auto's richting het oosten en deed daar zijn behoeftige gebed.

Zoiets had ik nog nooit gezien. Mijn camera lag op mijn schoot..................

Hij moet wel heel blij zijn geweest terug te zijn in Nederland.

------

Thuisgekomen las ik de column van Holman.

Deze mensen zijn hier eind jaren zestig gekomen. We spraken over "gastarbeiders."

Tegenwoordig weet ik niet meer hoe ik ze moet aanduiden, want het is altijd fout.

Sorry, maar dit beeld zag ik in 1970 niet.

Nou ja, we zijn weer thuis.

Normandië

We moesten en zouden een restaurant terugvinden in Port en Bessin (zeker weten deden we het niet) waar we ooit heerlijk geluncht hadden.

Via de relatief rustige kustroute (invasiestranden) kwamen we op 'de plaats van bestemming' aan. Manlief is er zeker van, ik twijfel nog steeds.

Geniet met ons mee en klik de foto's aan.

-----

Normandië is mooi, heeft een niet uit te wissen plaats in de geschiedenis, de mensen zijn vriendelijk, het klimaat is prettig en culinair is het top (als je van vis, kaas en appels houdt).

Zometeen gaan wij ons laatste maal nuttigen.

Ik moet nog aan de Fruits de Mer.

-----

P.S: Fruits de Mer was niet geweldig. Vrij eentonig, weinig variatie.

Horeca klaagt niet, maar maakt een slecht zomerseizoen mee. Wij vinden het gezellig druk. Kunnen nog overal direct aan tafel. Dat is bijzonder zeggen de restaurateurs. Normaliter moeten ze tot twaalf uur 's avonds mensen wegsturen.

-----

Op de terugweg een café en Calvados gedronken bij Anne en Christophe.

Pays d'Auge

*****************************************
Het was geen goede start gisterochtend.

Ten eerste had ik vanwege de warmte geen oog dichtgedaan, tot een uur of vijf. Rond half twaalf waagde P. mij toch wakker te maken.

Een koffie bij de hiernaast gelegen Tabac moest wij weer op de benen helpen. We liepen langs het hotel toen ik een brandende peuk op mijn kop kreeg. De onverlaat dook snel weg en sloot het raam.

Na de koffie zijn we gaan toeren door de Calvados. Eind van de middag maakten we de onvergeeflijke fout door naar Deauville te willen. Dom, omdat we wisten dat we niet richting strand moesten gaan.
Onze straf: één uur (in de) file. Dat komt de stemming (zelfs in een cabriolet) niet ten goede.

Bekaf en geen zin in uit eten kwamen we om acht uur bij het hotel aan. Dan doet een lange warme douche wonderen.

Vervolgens hebben wij genoten van een heerlijk drie-gangenmenu (19,-) met wijn en Calvados na.

Nu heb ik geen tijd om foto's te uploaden.
De ronkende motor van Snoepy draait ongeduldig.

Honfleur

Er valt niet veel te melden. We zijn in Honfleur en mijn lezers kunnen weer via de foto's meegenieten.

Vanaf Lille hebben wij de Péage genomen. Duur, maar daardoor lekker rustig. In totaal, inclusief le Pont de Normandie, waren wij vijfentwintig euro kwijt.

Vanavond visjes gegeten op een terras. Naast ons zaten Belgen (Vlamingen). We raakten aan de praat. Nou ja,................... de Belg raakte aan de praat.

Weet u wat nog dommer is dan een domme Belg?

Een Belg die denkt dat hij slim is.

Ober

********************

Nee, geen filmbespreking maar het ooggetuigenverslag vanuit hotel Messeyne in het doolhof Kortrijk. Wij zijn op weg naar Honfleur. Dit is ons maandelijks uitje.

Messeyne is een heerlijk hotel. Het monumentale pand herbergt een even stijlvol hotel. Een zakelijk hotel met een vrouwelijke touch. Het onbreekt ons aan niets.

De kamers zijn groot en comfortabel.

Alleen die weegschaal in de badkamer. Moet dat nou?

Sta je je tanden te poetsen -na een heerlijk diner in het niet echt gezellige, maar zeer goede restaurant - kijkt die kiloteller je satanisch aan.

Onze ober was iemand met (volgens mij) een enorm minderwaardigheidscomplex. De correctheid kan ook doorslaan naar arrogantie.

Daar had deze man last van. Het liefst wilde hij aan tafel zitten.

In dit geval moest ik er ontzettend om lachen.

De tafel naast ons was Franstalig. De eigenares van het hotel had daar geen enkele moeite mee en sprak van meet af aan haar gasten in hun moederstaal aan.

De ober kon het niet laten. De taalstrijd, dacht ik bij mijzelf.

P. en ik stopten onze conversatie om het allemaal goed te kunnen volgen. De gasten durfden niets te zeggen. Ze lieten zich overrompelen door de hautaine ober.

Echter, toen hij met de wijn voor het hoofdgerecht kwam en zijn tekst opdreunde in onvervalst Vlaams, waagde één van de dames het. In gebroken Vlaams legde ze uit dat de andere drie gasten hem niet verstonden en of hij het alsjeblieft in het Frans kon herhalen. Volgens mij deed ze het in haar broek van angst, maar haar verzoek werd direct ingewilligd.

In rap Frans legde de ober uit wat ze te drinken kregen.

Na tien minuten kwam hij onze vuile borden weghalen. Wij negeerden hem.

De bescheiden Franstalige dame draaide zich om en tikte hem zachtjes op zijn rug.

Hij keek verstoord om.

"'T is herrug lekhur oor."

Si - Chi

Een bloeddorstig insekt heeft mijn rechtervoet zes keer te pakken gehad. Door de allergische reactie (zit in de genen) kon ik geen schoenen meer aan en heb twee slapeloze nachten gehad.

Om vier uur 's ochtend zat ik in een bad met ijsklontjes om de onverdragelijke pijn en jeuk te bestrijden. Zelfs de agressieve, voorgeschreven zalf werkte niet optimaal.

Toen kreeg ik deze tip van mijn vriendin M. "Probeer Chi."

Ik ben naar de Tuinen gegaan - de mooiste homeopatische winkel van 010 - waar wel honderd verschillende Chi-extracten stonden. Een wand vol Chi, zal ik maar zeggen.

De voorlichting was uitmuntend. Ik ben voor de balsem gegaan omdat die multifunctioneel is.

Ik ben een praktisch ingesteld mens, dus...............

Wat heerlijk, ik voelde direct de verzachting van het fysieke leed. Ik heb heerlijk geslapen.

Nadeel: het ruikt niet echt aangenaam, maar daar wen je aan.

Wat? Chi.

Waar? De Tuinen.

Gekte

**************************
Dit wordt weer een azijnpisserig blogje. Het is een waarneming, maar dan wel van de extreme vorm.
Gekte slaat op de Apple-waanzin. Iedereen moet zonodig een Apple of een i-Phone.

Is er wel een economische/financiële crisis?

Mijn mobieltje is inmiddels tien jaar oud. Na twee jaar heb ik recht op een nieuw toestel.
Hier liggen drie nieuwe toestellen, prachtig ingepakt in de oorspronkelijke verpakking. Toestellen met ongekende mogelijkheden.

Maar zelfs toen ik een nieuw nummer kreeg heb ik de SIM-kaart snel in mijn oude, vertrouwde toestel geprutst.

Misschien val ik ook nog eens voor Apple, maar dan is de hype al lang overgewaaid.

Vriend M. vertelde mij vanmiddag tijdens onze bijkletskoffie dat ook hij is gevallen is voor de rage. Tegelijkertijd gaf hij toe dat Microsoft eigenlijk precies hetzelfde kan, maar ja het is een Apple. Heet dat niet merkgeil zijn?

In de auto schrik ik me soms kapot. Gaat dat mobieltje af. Althans, dat denk ik.
Blijkt het een reclame op de radio te zijn. Een levensgevaarlijke reclame, die ze zouden moeten verbieden.

Ik had het erover dat ik me zo ergerde aan het - door mobieltjes geregeerde - straatbeeld.

Men komt een restaurant of café binnen: met zo'n ding aan het oor.
Men loopt door de stad: met zo'n ding aan het oor.
Men rijdt auto (ondanks de hoge boete): met zo'n ding aan het oor.
Men fietst: met zo'n ding aan het oor.
Men loopt door Albert Heijn: met zo'n ding aan het oor. "Schouderham of achterham?"
Men treint, tramt, metroot of bust: met zo'n ding aan het oor.
Men jogt/fitnesst: met zo'n ding aan het oor.
Men bedrijft de liefde: met zo'n ding aan het hoofd. "Jaja, ik moet nog even klaarkomen en dan kom ik."

Iedereen moet meegenieten en de beller lijkt nog geërgerd ook als als je hem/haar aankijkt.

Zo'n ding aan je oor staat gelijk aan status. "Kijk eens hoeveel contacten ik heb - ik ben belangrijk."

Vanmiddag zag ik twee zakenheren elkaar begroeten. Beiden met zo'n ding aan het oor. Ze namen nog net de moeite om het mobieltje tegen het linkeroor te zetten, zodat ze elkaar de rechterhand konden schudden. Het was een belachelijk gezicht.

Gekte. Gewoon gekte.

Vers van de pers

Vanmorgen ontving ik de eerste tien exemplaren van mijn boek.

De 'nieuwe-boeken-lucht' ontsteeg de kartonnen doos toen ik die opende. Heerlijk.

Mijn hart bonkte in mijn keel. Een boek met mijn naam erop. 'T is me wat.

Appie's lappies

*****************************************
Vorige week schreef ik een blogje waar ik spijt van kreeg. Wie zit er nou te wachten op gezeur over mijn tijdelijke eetstoornis.
Ik haalde het daarom ook weg.

Maar de eetlust is daar niet mee teruggekomen. Ik heb geen zin om te koken noch om warm te eten.

Snacken, dat vind ik fijn. Een kuipje appelmoes, afgewisseld door crackers met komijnekaas of een Snelle Jelle.

Het is zomer en dan ben ik van de salades. Maar mijn man is opgevoed met zeven warme maaltijden per week. Mijn geweten knaagt.

De keuken is een doorgang van twee en een halve meter lang met aan beide zijden een blok. Veel werkruimte heb ik niet.
'Haal die bladen dan leeg, zet die apparaten in kastjes', bemoeit P. zich ertegenaan.

Dan rooster ik dus nooit meer een boterham of pers ik een sinasappel. Dan geen Nespressootje meer à la minute. De keuken is mijn territorium waar hij uit moet blijven. We passen er niet eens samen in.

Dit donkere gat ontneemt mij alle creativiteit. Ik kan er niet in koken. Sorry.

Wat ik klaarmaak lijkt ook minder lekker dan toen het uit mijn andere keukens kwam.

Hoewel ik er gisteren niets aan kon doen. Mijn intentie was goed.

P. wilde schnitzeltjes met groente en aardappels. Ik kocht kalfsschnitzels bij Albert Heijn.
225 gram voor zes euro of zes euro voor 225 gram.

Thuis wentelde ik ze licht door de bloem en bakte ze kort, zoals dat met kalfsschnitzels moet. Om mijn goede wil te tonen toverde ik een citroenbotersaus over de nieuwe aardappels.
Yammie zou je zeggen.

Bij de eerste hap ging het mis. Mijn kiezen raakten verstrikt in een kluwen van zenen, pezen, spieren en ander taaie delen.

Ik kreeg het niet weg. Kokhalzend spoedde ik mij naar de wc waar ik niet alleen deze verstikkende hap loosde, maar ook alle trek doortrok.


Ook P. was niet enthousiast. De restanten kalfsvlees gingen terug in het, uit de vuilniszak geviste, bakje.

De klantenservice van Albert Heijn was coulant. Het doorgetrokken bewijsmateriaal werd niet opgeëist.
Het kliekje bracht de volledige zes euro op. Hoezo kleintjes...................

Tijd voor mijn afspraak met vriend M.
Een toastje zalm, een espresso en een verse jus d'orange.....................................bij Urban.

Over/ondernemen

Twee weken geleden fietsten wij een rondje langs de Kralingse Plas. Het was een heerlijke zondagmiddag. Overal brandden barbeques en zaten grote en kleine groepen langs de waterkant te genieten.

Wij stopten bij Taste (voorheen de afgebrande Boomhut). Ik schreef al eerder over deze prima brasserie die begin dit jaar werd gestart door het echtpaar Van Vliet: niet bepaald onbemiddeld. Ze doen in glazenwassen en vuilnisbakken.

Opvallend genoeg was het terras niet vol. Ik zat met mijn rug naar de brasserie toen de muziek startte. Van die typische jazzy-achtige, zwoele loungemuziek. Aardige cd dacht ik nog.

"Kijk een zangeres," merkte P. op. Ik draaide mij om en zag een lange slanke gedaante langs mijn stoel heupwiegen.

Het klonk goed. De zangeres stelde zich voor en deelde mee dat ze voortaan iedere zondag de boel zou komen opleuken.

Fietsende passanten probeerde ze naar 'binnen' te lokken. Dat lukte niet echt.

Ik ging verzitten om het optreden wat beter te kunnen aanschouwen. Wat ik verder zag interesseerde me veel meer. Het echtpaar Van Vliet zat er ook, omringd door vrienden?, familie? en kennissen? In ieder geval 'opvulgenodigden.'

Ik geloof niet dat iedereen gefêteerd werd, maar ze zaten wel als vliegen op de strooppot.

Na een uur was ik wel klaar met de zangeres. Alle liedjes klonken hetzelfde. Ze had mij ook iets te veel keelpufjes nodig. Het terras werd leger en leger.

Wij bestelden een portie bitterballen. Na vijftien minuten was er nog niets.

Ik riep een ober. Die verontschuldigde zich, maar geen ballen. Wel gingen er schalen vol bittergarnituur rond langs de tafels van Van Vliet & Friends.

Hoewel ik ergens gelezen heb dat haar zoon de scepter zwaait, kreeg ik deze middag toch een ander beeld. Mama Jeanine was behoorlijk ondernemend bezig. Maar voor wie?

De goedbedoelde, maar chaotische bediening?

Toen ook wij aanstalten maakten om op te stappen kwamen er excuses en werd ons een drankje aangeboden. Dat dan weer wel.

Deze week las ik tot mijn grote vreugde dat Chalet Suisse weer opengaat.
Kopers: echtpaar Van Vliet

Ik hoop van harte dat zij de oude Chalet Suisseformule weer oppakken. Niet zoals de vorige eigenaar: Lege borden en Lege borden 2

Google bracht nog meer aan het licht over de ondernemende Jeanine van Vliet. Ze zat in het KRO-programma De Reünie.

Wie dit (nog) heeft gezien: schuifje naar het einde toe.

Kijk en wees perplex.

Alles is goud wat er blinkt in huize Van Vliet. Huizen in Dubai, Nederland, Zwitserland (inclusief privé gondel) en op Mallorca.

Ondernemen in de breedste zin van het woord zit Jeanine van Vliet in het bloed. Daar kan ik haar alleen maar om bewonderen.

Ook la Vilette (voormalig sterrenrestaurant) heeft een nieuwe eigenaar. Manlief kwam met het nieuws dat de eigenaar van La Stanza het gaat proberen, zij het met een minder pretentieuze keuken. We zullen het zeker gaan proberen.

Mensen die in deze krappe tijden hun nek durven uit te steken wens ik het allerbeste toe.

Weer alarm

DE MUIZENVAL

Speciaal voor mijn vriendin L., die een ongenode gast onder haar bed heeft.

Tevens voor mijn zoon, die een fan van Dorus was, en hem perfect imiteerde.

Dorus won "een Roos van Montreux" met deze Muizenact.

Jacob won een prijs met zijn Dorusact.

Met de vrijheid in zicht

Dit komend najaar wordt op vele plaatsen in het zuiden des lands de bevrijding herdacht.

Nationaal Monument Kamp Vught doet dat op zondag 6 september. Het is dan vijfenzestig jaar geleden dat het kamp werd ontruimd. Op 26 en 27 oktober 1944 werd Vught bevrijd.

"De geallieerden - op 6 juni 1944 in Normandië geland - naderden snel.

De spanning in kamp Vught nam toe. Hoe lang zou het nog duren voor de bevrijders voor de kamppoort stonden?

Te lang voor velen. Eind juni begon de SS met het doodschieten van verzetsmensen die waren opgesloten in de bunkergevangenis van het kamp. Ze gingen hiermee door tot de dagen van de ontruiming. In totaal zeker 329 mensen vonden zo nog vlak voor de bevrijding de dood."

-----

Bovenstaande tekst stond op de uitnodiging voor de herdenking.

Vandaag sta ik stil bij de moord op vierentwintig Trouwmedewerkers. De verloofde van mijn moeder was één van hen.

Het moet de gruwelijkste gebeurtenis in haar leven zijn geweest.

Welke impact het op mij heeft gehad is te lezen in "Weg van mijn moeder."

------

Bij deze roep ik iedereen op dit monument eens (gratis) te bezoeken.

Je gaat met zo veel bagage naar huis.

El's corner 7

**************************
Vorige week haalde mijn Dreamteam zeventien = 17 punten in het openingsweekend.
Daar was ik niet ontevreden over aangezien ik onzeker was over de selecties van enkele clubs.

Vanavond haalde Ajax alleen al negentien = 19 punten voor mij binnen.

Dat werkt zo:
Speler heeft een penalty gescoord: AJA - RKC '71
4
Speler heeft een doelpunt gescoord: AJA - RKC '82
6
Speler heeft een doelpunt gescoord: AJA - RKC '90
6
Het team heeft gewonnen: AJA - RKC
3

Ik krijg het nauwelijks uit mijn strot: 'Ajax - met name Suàrez - bedankt.'

Parade stad

In het kader van "hoe houden wij onze burgers zoet" wordt er zomers bijna ieder weekend een grootse happening in Rotterdam georganiseerd. Het liefst met grensoverschrijdende decibellen.

Volgende week wordt er weer geraced door Formule 1 wagens.

Vandaag is de beurt aan de Streetparade, waar wij op zich niet veel last van hebben. De route scheert langs ons heen. Wel is er veel volk op de been.

------

Twee weken geleden kon ik een mooie foto-impressie tonen, nu moet het in woorden.

Lastig, want om een juiste indruk te geven verval ik in stigma's en gebruik ik woorden die als discriminerend opgevat kunnen worden.

Laat ik (voorzichtig) proberen een beeld te scheppen.

------

In tegenstelling tot het subtropische Zomercarnaval hebben we nu met een "nationaal" feest te maken. Gabbers en buitenlui zijn naar de Maasstad gekomen. Lonsdale-achtige kleding en 'fris' opgeschoren knarren bepalen het straatbeeld.

In tegenstelling tot twee weken geleden horen we onafgebroken sirenes.

In tegenstelling tot twee weken geleden horen wij nu geen muziek.

In tegenstelling tot twee weken geleden is er nu een ZERO-tolerance beleid. Geen drank - geen drugs.

Dansende mensen heb ik niet gezien. Waarschijnlijk spaart iedereen zijn krachten voor het grote slotfeest op het Lloyd terrein.

Toch twee foto's op veilige afstand. Mocht u het niet goed kunnen zien?

White trash!

Koffietijd

Starbucks conducts historic in-store education and training event for more than 135,000 store partners (employees) across the United States. In-store event and media-related details include:• The company will close each of its nearly 7,100 company-operated stores in the U.S. on Tuesday, February 26 at 5:30 p.m. local time to conduct a nationwide education event, designed to energize partners and transform the customer experience. • Stores with evening hours will re-open at 9:00 p.m. • The comprehensive educational curriculum to provide a renewed focus on espresso standards that will help ensure the exceptional quality of every beverage.

Wat ik erover schreef op die dag.

Dat was februari 2008. Het was paniek bij Starbucks.

En nu vestigen ze zich in lekker-bakkie-doen-land.

Of dat een succes gaat worden waag ik te betwijfelen. Ik acht mijzelf een expert.

Starbucks was een succes toen er niets anders was.

Ook in de VS komt gestaag een (Europese) koffiecultuur tot stand. De Amerikanen durven langzaam maar zeker een sterk bakkie aan.

-----

De koffiehoreca gedijt. De take away deli's rijzen de pan uit. Het moet nog wel allemaal snel, maar ze willen af van de vlakke smaak.

-----

Zo lopen wij Books a Million binnen voor de koffie. Heerlijke koffie.

-----

Afgelopen winter kon ik met blijdschap constateren dat steeds meer restaurants goede espresso gaan schenken.

Maar ook een familyrestaurant als Perkins weet ons een sterkere mok koffie bij het ontbijt voor te zetten. Voor nog geen twee dollar komt er een thermoskan vol kokendhete verse koffie op tafel. Help yourselves.
----

De slappe koffie had niets met de kwaliteit van bonen of melange te maken.

In ons appartement stond een soort doorspoelmachine. Ook mijn vriendinnen hadden formule één machines. De koffie werd alleen in het midden nat, in feite kon ik de rest weer terug in de bus doen. Letterlijk een slap aftreksel.

Ik ging weer ouderwets water opschenken terwijl mijn gasten ongeduldig toekeken of ik maakte een kop Nescafé. Alles beter dan dat bruine doorspoelwater.
----

Terug naar Starbucks: daar ben ik niet zondermeer juichend over. Het hangt heel erg af van de vestiging. Heb je een handige en welwillende verkoopster, dan maakt ze er wat van. Helaas, over het algemeen krijg je slappe pleur.

De (lemon)cakes en muffins daarentegen vind ik heerlijk.

Op het drukke vliegveld van Fort Myers maakte de koffiegigant het wel erg bont. Daar kreeg ik geen verse leut, maar een beker oude triest uit zo'n kantinemachine. Kassa ping.

Starbucks Nederland zal waarschijnlijk goed bezocht worden door nostalgische expats en mensen met (wat ik noem) een Amerikaanse-producten-tic.

Ik zie de zakenwereld van Rotterdam nog niet met weggooibekers lopen. Dat is een typisch beeld voor New York.

Ieder zijn smaak.

Wat betreft koffie verkies ik nog steeds de Italiaan.

***************************************************************************

Opvallend nieuws

***********************************************
Grieppatiënt al dagen zonder warm water

AMSTERDAM - Een vrouw uit Arnhem die besmet is met de Mexicaanse griep zit al dagen ziek thuis zonder warm water. Toen haar geiser stuk ging informeerde ze het installatiebedrijf over haar toestand, dat daarop liet weten niet langs te komen.

Het bedrijf wil wachten tot ze beter is, zegt ze in een radio-interview met Omroep Gelderland.
Nuon, waar het installatiebedrijf Feenstra bij is aangesloten, heeft na intern beraad besloten voorlopig niet langs te komen.

Gevaar
Het gevaar op besmetting van de monteur zou te groot zijn. Het bedrijf laat zich door deskundigen informeren over hoe het om moet gaan met besmette patiënten.
De vrouw liep de Mexicaanse griep naar eigen zeggen op tijdens een bezoek aan een festival. Bij thuiskomst was ze ziek. Een warme douche zit er voor de vrouw met hoge koorts niet in. bron

SPelleTJES

Als het aan minister Ernst Hirsch Ballin (Justitie, CDA) ligt, komen er meer plekken waar mensen legaal kunnen pokeren. Hij hoopt daarmee het aantal illegale pokerspeelplaatsen te verminderen. Maar zou het kaartspel niet altijd legaal moeten zijn?In Nederland kan alleen Holland Casino legaal pokerspelen aanbieden. Toch blijken veel mensen (zo’n 575.000 Nederlanders, veelal mannen tussen de 15 en de 35) regelmatig het kaartspel te spelen in gelegenheden zonder pokervergunning. Volgens Hirsch Ballin komt dat omdat er geen vestiging van Holland Casino in de buurt is, of omdat pokeraars de voorkeur geven aan een minder grootschalige plek. Daarom wil hij Holland Casino laten experimenteren met het aanbieden van het gokspel buiten hun eigen vestigingen.
De Nederlandse regering ziet pokeren als een verslavend kansspel, dat daarom aan banden moet worden gelegd. Hoogleraar waarschijnlijkheidsrekening en mathematische statestiek Ben van Genugten bestreedt dat vorig jaar in zijn afscheidsrede aan de Universiteit van Tilburg. Hij ontwikkelde een methode waarmee hij kan definieren wat precies een kansspel is. Volgens Van Genugten is poker een behendigheidsspel, anders dan bijvoorbeeld roulette dat grotendeels op toeval berust. bron

Poker wordt in de VS als serieuze sport gezien.

Een vriend van ons filmt grote wedstrijden en toernooien voor de televisie. Hij is overgestapt van basketball (NBA) en ijshockey (NHL) naar poker.
ESPN en andere zenders zijn zijn opdrachtgevers.

'Het betaalt goed en is minder vermoeiend,' zo zegt hij. En een tripje naar Monaco is ook niet weg, hoewel hij de meeste tijd in Las Vegas doorbrengt.

Poker dringt ook door op de Nederlandse televisie. Behalve die gesponsorde boeventronies kan het me niet echt boeien.

Ik vind het wel voorstelbaar dat je wordt meegezogen in die onweerstaanbare gokzucht, die tot verslaving kan leiden.

De plannen van minister Hirsch Ballin zie ik dan ook helemaal zitten.

Graag wil ik mijn creatieve bijdrage leveren om zijn plannen zo goed en zo prettig mogelijk tot uitvoering te brengen.

Wat te denken van de zogenaamde pokershops.

Inderdaad, een combinatie van een wietje en een kaartje. Met een verruimde geest gaat het gokken veel makkelijker en neem je je verlies met een glimlach.

De Gucci's, Armani's en Versace's kunnen worden afgezet. Draaiende ogen zijn een prachtige afleidingsmanoeuvre.

Zelf kan ik de keren dat ik aan de "goktafel" heb gestaan op één hand tellen.

Bijvoorbeeld die keer op de OLAU-lijn van Vlissingen naar Sheerness. Een uitwisseling tussen twee hockeyclubs - Alkmaar en Seven Oaks (in Kent) - was de reden van die overtocht.

Ik kreeg van P. vijfentwintig gulden (tegenwoordig is de minimum inleg het dubbele?) - wat voor ons een heel bedrag was.

Zij - elftal met aanhang - nestelden zich ergens in een hoek met drank en chips.

Binnen de kortste keren kwamen er stapeltjes chipjes mijn kant op. Niet eetbaar, maar wel kostbaar.

Ik hoorde hilarisch gelach vanuit de Alkmaarhoek en pakte mijn winst om vervolgens mijn vrienden gul op een rondje te trakteren. Dat werd goed ontvangen.

Toen ging ik weer aan de slag met dezelfde, apart gehouden, vijfentwintig gulden.

Geloof het of niet, weer was het geluk aan mijn zijde. Na een half uur kon ik weer dertig mensen blij maken met een biertje. Ik hou van uitdelen.

Terug bij de roulettetafel kreeg ik van de croupier een waarschuwing: "You play and stay - or you leave. But you can't walk out every time you win."

Deze regel kende ik niet en dus koos ik voor uitstappen.

----

Bedremmeld liep ik terug naar mijn luidkeels àhhhhhhhhh-roepende vrienden.

----

Achter mij hoorde ik "rien ne va plus."

Mexflu-alert (aangepast)

<== U kunt weer anoniem meerdere antwoorden aanvinken.

------------

Manlief werkt - sinds zijn vertrek vorig jaar bij ABN*Amro - op detacheringsbasis bij een andere financiële instelling.

Dit heeft hij in zijn bijna veertigjarige loopbaan nog niet meegemaakt:

- Er is een mail aan alle medewerkers verstuurd met instructies, zoals hoe je je handen moet wassen.

**

- Op ieder bureaublok en in de wc liggen desinfecterende (weggooi) doekjes om deurkrukken, computers, telefoons, bureaus en zelfs dossiers mee schoon te maken.

**

- Er is naast gewone zeep ook desinfecterende zeep beschikbaar.

Ook kwam er vandaag post van Tempo-Team.

-----

En desondanks........................................

-----

*****5 Augustus:

Wie geïnteresseerd is in de expansiedrift van dit virus, kan ik de FLU TRACKER aanraden.

-----

Groenland lijkt the place to be. De naam klinkt ook gezond.

Fun

Ellebelletjes

De badpakaffaire heeft niet veel om 't lijf.

-----

Ferdi E. is dood en prompt komen de Ferdi E. grappen los. Er zijn direct speciale sites geopend.
Op één natuurlijk: wie een kuil graaft...................
-----
Van heinde en verre beginnen mensen zich aan te melden voor de presentatie van Weg van mijn moeder op 12 september bij Amesz.
Dierbare, zeer betrokken vrienden (uit mijn moeders verzetstijd) komen het hele weekend naar Rotterdam.
-----
En zo kom ik erachter dat het Hiltonhotel met diepteprijzen stunt. €60,- voor een kamer met ontbijt. Lijkt mij geen slechte deal.
-----
Zomergasten wordt op vele fora besproken. De meningen zijn verdeeld.
Dat kan en mag in dit land gelukkig nog.
-----
Alle ramen staan open. Er komt zo nu en dan een zweem sigarettenrook binnen.
De boven - of benedenburen. Hoe dan ook, het is verleidelijk.
Nog steeds.
-----
Vanmiddag heb ik met manlief boodschappen gedaan bij Lidl. Hij schatte €66,- Ik rekende €34,65 af.
-----
Vanavond bij On air hoorde ik een discussie over de Gay Pride.
Lesbiesjennes hebbu net soveel rech als ons.
-----
Trouwens, wij haalden met het Zomercarnaval een miljoen mensen naar Rotterdam. De Gay Pride bracht slechts 500.000 mensen op de been.
-----
Het gedoe om Berlusconi's seksleven begint mij danig te irriteren. Ook kwaliteitskrant NRC Next doet eraan mee. Een hoer uit Bari - op bezoek in Parijs - staat op de voorpagina's van de grote kranten.

Ik ben jaloers. Ik wil mijn boek op de voorpagina's!

Maar dat ga ik natuurlijk niet zeggen.

Met vakantie

Weekendtip

Terwijl ik met een half oog en klapperende oren Prem als Zomergast zit te volgen, probeer ik dit blogje te schrijven.

Wat een mooie fragmenten heeft Prem uitgezocht. Wat geweldig dat het hele interview met Pim Fortuyn voor de NMO van 5/5/2002 wordt getoond. Wat een boeiende avond vergeleken met de saaie Zomergasten van vorige week.

Maar of Margriet van der Linden morgen gespaard wordt door de recensenten betwijfel ik. Vorige week duwde ze haar lijst met vragen door de strot van Viktor & Rolf om maar geen stille momenten te laten vallen.

Vandaag snakt ze naar zo'n stil moment, zodat ze iets kan vragen. Prem heeft de regie in handen.

Margriet is een geweldige journalist, maar geen gespreksleider.

-----

We zijn vanmiddag Snoepy gaan luchten. Heelijk, hoofd in de open lucht.

Manlief heeft een voorliefde voor veerpontjes. Dus daar gingen we weer. Dit keer staken we de Nieuwe Merwede over bij Kop van 't Land.

Vandaag zijn we door de - voor ons beiden onbekende - Biesbosch gereden. Prachtig! Zo rustiek, zo'n stille natuur. Bekijk de foto's maar.

Ik wil graag hotel/restaurant Brabantse Biesbosch onder de aandacht brengen. Wij dronken hier koffie en aten een pannekoek. Het is een gezellig familiehotel op een perfecte locatie met vele mogelijkheden. (fietsen, wandelen, sloepjes -, kano's huren). Ideaal voor een weekendje uit.

Weer een heerlijk zondagsuitje - zo dicht bij huis.

El's corner 6

********************************

Als ik dit schrijf scoort Heracles 1 - 0 tegen landskampioen AZ. Gisteravond speelden Heerenveen en Roda JC gelijk.

Iedereen wordt daar dan even hyper van, maar aan het begin van het voetbalseizoen staat er altijd een club van geen betekenis aan kop. Dus maak ik mij daar niet zo druk om.
Wel kost het mijn Dreamteam punten.

Ja, ik doe weer mee. Mijn team heeft de begrijpelijke naam Kameraden gekregen. Zo heet de subleague ook waar zich tot nu toe geen andere clubs bij hebben aangesloten.

Een Amsterdamse leukerd probeerde het, gewoon om te jennen. Is niet gelukt.

Ik was wel op de laatste nipper. Het voetbalseizoen leefde totaal nog niet bij mij.

Evenals vorig jaar heb ik voor de 4-3-3 opstelling gekozen:

Keeper: Veldhuizen(Vitesse)

Achter: Vlaar (Feijenoord) - Kromkamp (PSV) - Mulder (RKC) - Lachman (Groningen_

Midden: Rutjes (Sparta) - Brama (Twente) - Roorda (Heerenveen)

Voor: Suárez (Ajax) - Lens (AZ) - Demouge (Willem II)

Bij het Dreamteam maakt links, rechts of midden niet uit.

Uiteindelijk gaat het mij natuurlijk om: