De stranden in deze regio hebben sinds 6 juni 1944 Engelse namen. De bewoners hier kunnen er sinds die dag geen moment meer omheen. Zij leven van en met D-Day.
Dit jaar was het vijfenzestig jaar geleden. Josette (onze gastvrouw) heeft 475 keer nee moeten antwoorden op de vraag naar kamers. Maar ook buiten het seizoen blijft dit deel van Normandië een trekpleister.
Wij bezochten vandaag voor de zoveelste keer de invasiestranden. Je kunt er niet vaak genoeg met je neus op gedrukt worden.
Bij het zien van die duizenden witte kruizen op de Amerikaanse begraafplaats bij Omaha Beach lopen de rillingen over mijn rug.
Wij waren er vijfentwintig jaar geleden voor het eerst. Toen was er een enkele moedige Duitser te bekennen. Vandaag liepen er scholieren uit Keulen met camera's langs de graven. Ze zwegen.
Amerikanen, Canadezen en Engelsen zijn er altijd. Merendeels tweede generatie, zoals wij. Kinderen en kleinkinderen van veteranen, ze zijn specifiek op zoek naar gesneuvelde soldaten uit hun regio. Zij beleven zo'n bezoek heel anders dan wij. Iedereen beleeft het anders, dat maakt het zo bijzonder.
Het raakt mij diep, telkens weer. DE oorlog: ik kom er niet meer los van.
Als ik de graven van die duizenden soldaten zie, jonge mannen die hun leven hebben gegeven voor een "onbekend continent," dan schaam ik me dat ik soms (sinds het Bushregime) zo anti Amerika ben.
Ratio en emotie staan lijnrecht tegenover elkaar. Op momenten als vanmiddag kan ik mij goed voorstellen dat Amerikanen ons verguizen.
Zo kweek je onbegrip en verwarring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten