Wij werden vanmorgen op een onchristelijk tijdstip abrupt uit onze slaap gekukelekuud. Gisteren tijdens een wandeling door de tuin met François struikelden we over het pluimvee.
Ik schreef toen dat ik mij verheugde op een kakelvers eitje bij het ontbijt. Helaas, pindakaas.
De eieren zijn onvindbaar in de tuin en meestal al bebroed. Vandaar de enorme hoeveelheid scharrelende Coqies en Tokkies.
Le coq est sur le mur. Het was één van de eerste Franse zinnen die ik in de zesde klas van de lagere school leerde. De coq zat vanmorgen inderdaad op de muur en wel onder ons raam.
Aangezien Dominique en François aan de andere kant van het huis slapen horen zij het dierlijke weksalvo niet. Wij wel en het was nog geen tijd om op te staan. Gelukkig hield M. le Coq na een tijdje op, waardoor wij weer in slaap vielen en pas tegen tienen wakker werden. Tweede dag
Onze hosts waren er echter niet blij mee: de gasten moeten ongestoord kunnen uitslapen.
"Ga je zijn nek omdraaien?" vroeg ik voor de grap tijdens het ontbijt.
François keek mij heel ernstig aan. "Ik pieker mij suf welk haantje het geweest kan zijn - het zijn de jonkies die zo'n keel opzetten. I'm going to shoot him."
P. en ik keken elkaar stomverbaasd aan. Nog voor we konden tegenstribbelen was François al weg. Een paar minuten later hoorden we een knal.
"Als het maar wel de goeie is," merkte P. terecht op. Zo niet, dan zeggen we morgen niets hoor!"
Dominique stond al in haar kookboek te bladeren. Het werd toch weer de traditionele Coq au vin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten