12 oktober, 2009

Ver-sur-mer

De ontvangst was zeker zo hartelijk als in Valmont. Dit verblijf mag dan misschien minder sterren hebben, wij vinden onze accomodatie zeker zo gerieflijk en heel wat goedkoper (€65,-).

CASTEL PROVENCE heeft een geschiedenis die ik in het kort wil schetsen.

Onze hosts Jean-Pierre en Josette nodigden ons direct uit voor un café aan hun grote houten keukentafel.

Dit huis zal zo'n tweehonderdvijftig jaar oud zijn. In de Tweede Wereldoorlog werd het geconfisqueerd door de Duitsers. Ver-sur-mer werd op 6 juni 1944 bevrijd door de Britten en die maakten het toen hun hoofdkwartier.

Later kwamen hier notarissen wonen.

Josette was jongste bediende bij de laatste notaris en werkte zich op tot klerk. Haar man Jean-Pierre had een technische baan in Caen. Dat er hier nog zo'n klasseverschil bestaat, wist ik niet.
De aristocratie houdt zichzelf blijkbaar nog steeds in stand. Blauw bloed trouwt blauw bloed.

Toen de socialist Mitterand in 1981 aan de macht kwam brak er onder de rijke notabelen in dit land, en dus ook in Ver-sur-mer, paniek uit. De banken werden genationaliseerd en men bracht zijn geld als de wiedeweer naar landen als Zwitserland en Monaco.

Ook bij de hier wonende notaris brak het angstzweet uit. Hij verkocht zijn riante huis aan Josette en Jean-Pierre. Die weten het geleidelijk aan prachtig te restaureren. DE KIEKJES

Wij weten veel, maar soms ontgaat ook ons iets. Waar zo'n Franse keukentafel wel niet goed voor is.

Geen opmerkingen: